Ο Τάκης Τζαμαργιάς, ο αγαπημένος σκηνοθέτης και και πανεπιστημιακός καθηγητής καταθέτει τον απολογισμό του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παραδόθηκε στη δημοτική αρχή από το Υπουργείο Πολιτισμού με την ανάληψη των καθηκόντων μου. Έναν χρόνο πριν είχε παραδοθεί στο Υπουργείο από την ανάδοχο εταιρεία Actor. Η θέση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πειραιά προκηρύχθηκε τον Ιούλιο του 2013 και η επιλογή μου προέκυψε μέσα από νόμιμες διαδικασίες.
Προκειμένου να ανοίξει τις πύλες του ύστερα από 14 χρόνια το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, και με δεδομένο ότι παρέλαβα «χάος»(με όλο το τεχνικό υλικό σε κούτες), διεκδίκησα από τον οργανισμό την απαραίτητη στελέχωση του Θεάτρου με συνεργάτες δοκιμασμένους στον χώρο των ειδικών τεχνικών εγκαταστάσεων και της επικοινωνίας. Φρόντισα για τομείς όπως ticketing και ταξιθεσία, καθαριότητα και φύλαξη.
Σε συνεργασία πάντα με τον ΟΠΑΝ και παρά τη στενότητα χρόνου, στο πλαίσιο της μονοετούς θητείας μου, πρόθεσή μου ήταν το πρόγραμμα να έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που αναλογούν στη μεγαλοσύνη του μνημείου. Ως Πειραιώτης γνώριζα ότι υπήρχε και υπάρχει πολυσημία στον τρόπο ανάγνωσης του Δημοτικού Θεάτρου. Ο προσδιορισμός που υπάρχει μπροστά-Δημοτικό-είναι πολύ καθοριστικός και σε έναν μεγάλο βαθμό δεσμευτικός. Δεν έχει το αυτοδιοίκητο. Ανήκει στον Δήμο, οι αρμοδιότητές του και οι λειτουργίες του έχουν εκχωρηθεί στον ΟΠΑΝ. Αυτός είναι και ο λόγος που το θέατρο αυτό, εκτός ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων, λειτούργησε μέχρι και το 1999-χρονιά την οποία έκλεισε- σε ένα γενικότερο κλίμα παθογένειας.
Πολλές φορές οι ίδιοι οι Πειραιώτες εκφράζονται πολύ αντιφατικά για το Δημοτικό Θέατρο. Από τη μία, το θεωρούν ένα θέατρο «μπαρόκ», που πρέπει να συνδεθεί με τα μπαρόκ θέατρα όλης της Ευρώπης. Από την άλλη, θέλουν να είναι το Θέατρό τους και να λειτουργεί ως πνευματικό κέντρο της πόλης, ώστε να μπορούν να έχουν θέση φορείς και σχολεία του Πειραιά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και αναλαμβάνοντας τον Σεπτέμβριο, δεν υπήρχαν περιθώρια για μακροχρόνιο σχεδιασμό. Το όραμά μου ήταν πολύ συμπυκνωμένο, ρεαλιστικό, αλλά όχι υπερφίαλο. Με πίστη, όραμα και αντοχή διεκδίκησα το Δημοτικό Θέατρο να γίνει μοχλός δημιουργίας και σχεδιασμού για την πολιτιστική αναγέννηση της πόλης του Πειραιά και σημείο συνάντησης των πολιτών της. Η θεματική του, στη χρονιά που πέρασε, επικεντρώθηκε, ως όφειλε, στην αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική του ιστορία ως αντανάκλαση της ιστορίας της πόλης και του λιμανιού της. Ένα λιμάνι στον πολιτισμό με στοχευμένες δράσεις πολλαπλών κατευθύνσεων και τάσεων, με γεγονότα για όλες τις ηλικίες, που λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την εντοπιότητα, χωρίς να περιορίζεται σε αυτήν, προβάλλοντας όλες τις μορφές τέχνης με προεξάρχουσα την τέχνη του Διονύσου.
Το πρόγραμμα διαμορφώθηκε σταδιακά, μέχρι το θέατρο να καταφέρει να βρει τον βηματισμό του.
Το πρόγραμμα σχεδιάστηκε, ώστε να καλύπτει μια ευρεία γκάμα θεατών, με ένα προβάδισμα στο κλασσικό ρεπερτόριο, με τη λογική αυτό να λειτουργήσει «μεταβατικά», σαν ένα πέρασμα δηλαδή του ίδιου του Θεάτρου από την εποχή της εγκατάλειψης στη νέα ταυτότητά του.
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ξεκινάει, λοιπόν, μετά τα λαμπρά εγκαίνια, με «Ιλιάδα» του Ομήρου, ένα μάθημα Παιδείας. Η πετυχημένη παράσταση του Στ. Λιβαθινού επιλέγεται για συμβολικούς λόγους και εγκαθίσταται στη σκηνή του ΔΘΠ για είκοσι παραστάσεις. Οι 15 ηθοποιοί, σαν σύγχρονοι ραψωδοί, αφηγούνται την ιστορία τού πιο βίαιου πολέμου όλων των εποχών και μετατρέπουν το εμπνευσμένο αυτό κείμενο σε μια σειρά από ποιητικές εικόνες σκληρές, αλλά και τρυφερές, με μια απολύτως σύγχρονη θεματική. Η παράσταση αυτή βρήκε σταδιακά την ανταπόκριση του κοινού και στάθηκε αφορμή για να δημιουργηθεί η πρώτη επαφή του ΔΘΠ με τα σχολεία της πόλης. Συνολικά 8.200 θεατές είδαν την παράσταση και ανάμεσά τους μαθητές από όλα τα γυμνάσια και λύκεια του Πειραιά.
Το πρόγραμμα συνεχίστηκε για 6 παραστάσεις Δευτερότριτα, απευθυνόμενες κυρίως σε ένα νεανικό κοινό, με τη «Ρομαντική μου Ιστορία» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Την περίοδο των Χριστουγέννων παρουσιάστηκε ένα Χριστουγεννιάτικο τρίπτυχο με την «Κόρη της Καταιγίδος», οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, από την Όπερα των ζητιάνων σε μουσική διεύθυνση Χαράλαμπου Γωγιού και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ευκλείδη, σε συνδυασμό με 2 παραστάσεις για παιδιά («Το Μαγικό Βιολί», ένα μουσικό παραμύθι που αποκαλύπτει τη δύναμη της μουσικής και της αγάπης, σε μουσική Νίκου Ξανθούλη και κείμενα Μαριβίτας Γραμματικάκη και το «Το πνεύμα των Χριστουγέννων», την πολυδιαβασμένη νουβέλα του Καρόλου Ντίκενς, σε σύλληψη Άκη Σακελλαρίου με δια-δραστικές προβολές από την ομάδα Virtualcortex και μουσική της ΚΑΜΕΡΑΤΑSINFONIA).
Μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν περίοδος προσαρμογής και ίσως κάποιες από τις επιλογές μου να στοίχισαν οικονομικά στο Θέατρο, αλλά αυτό οφειλόταν σε ένα βαθμό στο ότι τα σχήματα ζητούσαν «εγγυήσεις» αξιοπιστίας. Σχήματα 25 – 30 ατόμων προϋποθέτουν τεχνικές και επικοινωνιακές δυνατότητες, γιατί από αυτές εξαρτώνται και κρίνονται οι παραστάσεις τους.
Τη σκυτάλη πήρε η περφόρμανς «Ο Έλλην βρυκόλαξ» του Κωνσταντίνου Ντέλλα, που είχε παρουσιαστεί για περιορισμένο κύκλο παραστάσεων στο Μουσείο Μπενάκη. Στη δική μας, όμως, περίπτωση άντλησε πολύτιμο υλικό από το θέατρο, αξιοποιώντας τον χώρο, σε μια διαδρομή από το φουαγιέ ως τα θεωρεία και τη σκηνή με ανώτερο αριθμό θεατών 80. Η πρωτοβουλία αυτή ενθουσίασε και βρήκε ένα πιο νεανικό και γενικά διαφορετικό κοινό. Η απρόσμενη ανταπόκριση του κοινού μας οδήγησε σε παράταση παραστάσεων.
Το «Μόνος με τον Άμλετ» του Αιμίλιου Χειλάκη, σε συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και τον ίδιο τον Αιμίλιο Χειλάκη, έφτασε ως και 100% πληρότητα και αιφνιδίασε με την επιτυχία του.
Καταφέραμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνουμε τη δική μας παραγωγή με τους «Καβγάδες στην Κιότζα» του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Με την παράσταση αυτή νομιμοποίησα την παρουσία μου ως καλλιτεχνικός διευθυντής. Ο συγγραφέας εστιάζει το ενδιαφέρον του, όπως επισημαίνει ο Βασίλης Παπαβασιλείου, στον μικρόκοσμο των ψαράδων του λιμανιού της Κιότζα και συνθέτει έναν παλλόμενο πίνακα ζωής- ύμνο στον κόσμο της καθημερινότητας των λαϊκών ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι θα μας στέλνουν ένα μήνυμα που σήμερα όσο ποτέ το έχουμε ανάγκη. Οι αντιστοιχίες με την πόλη και το λιμάνι του Πειραιά είναι εμφανείς.
Με την παράσταση αυτή άρχισε να διαφαίνεται η ύπαρξη ενός κοινού αμιγώς θεατρικού, που δεν έρχεται στο θέατρο για να δει το ανακατασκευασμένο θέατρο, αλλά το καλλιτεχνικό του προϊόν. Το 40% των θεατών είναι από τον Πειραιά και την ευρύτερη περιοχή του.
Παράλληλα, στο φουαγιέ παρουσιάζεται από τη νεανική ομάδα Πειραιωτών «Ονειρόδραμα» η πειραματική παράσταση «Στον ίσκιο της θυγατέρας», επτά παραμύθια για ενηλίκους που παίζει με τον λόγο και τα κοστούμια για να δώσει χώρο στον θεατή, ο οποίος καλείται να γίνει συμμέτοχος.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας παρουσιάζεται ένα τριήμερο αφιέρωμα στη γυναικεία θεατρική έκφραση, με τον γενικό τίτλο «Γυναικών… Μονόλογοι», σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, στην Κεντρική Σκηνή αλλά και στο Φουαγιέ. Η Ρένη Πιττακή με την παράσταση «Η κυρία του σεληνόφωτος» του Γιώργου Σισιλιάνου, η Μαρίνα Ασλάνογλου με τον «Τζόρνταν» των Άννα Ρέυνολντς και Μόιρα Μπουφίνι, η Υρώ Μανέ με τον «Συμβολαιογράφο» του Νίκου Βασιλειάδη και η Εύα Κεχαγιά με το «Μorendo» έναν μονόλογο για τη ζωή της Μαρίας Κάλλας, συναντώνται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και αφηγούνται ιστορίες γυναικών.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα η Φιλαρμονική του Δήμου Πειραιά
παρουσιάζει το «Ρέκβιεμ» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.
Μέσα στο πνεύμα των ημερών αυτών ο ηθοποιός Δημήτρης Καταλειφός συναντά τον σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και διαβάζει μερικά από τα αριστουργηματικά του διηγήματα, σε ένα Θέατρο κατάμεστο. Ενώ η μουσική παράσταση «Η υμνωδία του Πάσχα συναντά τον Επιτάφιο του Μίκη Θεοδωράκη» άντλησε το ενδιαφέρον της από τη συνάντηση – συνύπαρξη δύο διαφορετικών αισθητικών προσεγγίσεων του ανθρώπινου πόνου.
Το πρόγραμμα, πιστό στις προγραμματικές του δηλώσεις, ολοκληρώνεται με τη συνεργασία του Δημοτικού Θεάτρου με μεγάλους καλλιτεχνικούς οργανισμούς, οι οποίοι πρωτοπαρουσιάζουν τη δουλειά τους στον Πειραιά.
Με την παράσταση «Ερωτευμένος Σοπέν» υποδεχόμαστε ουσιαστικά την Εθνική Λυρική Σκηνή για τέσσερις μόνο παραστάσεις. Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη το ποιητικό μπαλέτο του Γιαννίκ Μποκέν, μια εναλλακτική χορευτική αφήγηση βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γκαίτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου», συνοδεία εμβληματικών κομματιών του Σοπέν για πιάνο. 1948 θεατές είδαν τις 4 παραστάσεις της Λυρικής.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά τη θεατρική διασκευή της Αριάν Μνουσκίν «Μεφίστο» πάνω στο διάσημο έργο του Κλάους Μαν, σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη. Η παράσταση συνέπεσε με την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών και τις 15 παραστάσεις του είδαν 5.538 θεατές και ήταν σα να σχεδιάστηκε για το ΔΘΠ. Κατά κοινή ομολογία μικρότερη απήχηση είχε στην επανάληψή της στην κεντρική σκηνή του Εθνικού
Στις αρχές Ιουνίου Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε συνεργασία με το Ελληνικό Φεστιβάλ παρουσιάζουν τη μουσική παράσταση «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» σε ιδέα και καλλιτεχνική διεύθυνση της Λίνας Νικολακοπούλου, στην Πέτρινη Αποθήκη στην προβλήτα του ΟΛΠ. Η παράσταση πραγματοποιείται και με τη χορηγία του ΟΛΠ και είναι από τις σημαντικότερες στιγμές της θητείας μου.
Στον Πειραιά, στον τόπο όπου γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι και στην Πέτρινη Αποθήκη στον ΟΛΠ, έναν χώρο διατηρητέο μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, μέσα από τη μουσική παράσταση «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς» θα ζωντανέψουν οι μορφές των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτου Παγιουμτζή και θα ακουστούν μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια μιας εποχής που έμεινε στην ιστορία ως Πειραιώτικο Ρεμπέτικο.
Με την παράσταση αυτή ολοκληρώνεται το πρόγραμμα του
ανακαινισμένου ΔΘΠ στον πρώτο χρόνο λειτουργίας του.
Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με το Ελληνικό Φεστιβάλ – εννέα μήνες μετά την έναρξη της λειτουργίας του, η οποία και ολοκληρώνει τον προγραμματισμένο κύκλο συνεργασιών με μεγάλους πολιτιστικούς φορείς (Εθνική Λυρική Σκηνή, Εθνικό Θέατρο).
Τέλος Αυγούστου ολοκληρώνεται η θητεία μου που συμπίπτει και με την αλλαγή της δημοτικής αρχής. Ο πρώην πρόεδρος του ΟΠΑΝ της προηγούμενης αρχής μου ζήτησε να παρατείνω τη θητεία μου μέχρι να προκηρυχθεί εκ νέου η θέση. Το αίτημα εγκρίθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών, αρκεί να παραμείνω αμισθί. Η νέα δημοτική αρχή αποδέχεται τις δεσμεύσεις της προηγούμενης αρχής, προκειμένου να υλοποιήσω το πρόγραμμα που είχαμε ήδη αναγγείλει από τον προηγούμενο Μάρτιο.
Στις αρχές Δεκεμβρίου και μετά από πολύ κοπιαστική προσπάθεια παρουσιάσαμε σε συνεργασία με την Αττική Πολιτιστική Εταιρεία την: Κοιλάδα των εκπλήξεων του Πίτερ Μπρουκ με την ελληνικής καταγωγής ηθοποιό Κάθριν Χάντερ. Οι 6 παραστάσεις κατάμεστες έφεραν ένα κοινό που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε δει το ανακαινισμένο Θέατρο.
Στα μέσα Δεκεμβρίου έκανε πρεμιέρα η δεύτερη δική μας παραγωγή με ένα έργο που για τους πειραιώτες υπερβαίνει τα πλαίσια μιας δραματουργίας και συναντά το ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της πόλης. Πρόκειται για τα Κόκκινα Φανάρια, διασκευασμένο σε Παράνομα φιλιά – Κόκκινα Φανάρια από το σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη. Η παράσταση πρόκειται να ολοκληρωθεί την 1η Μαρτίου και είναι η πρώτη παράσταση στο ΔΘΠ με ικανοποιητική απήχηση πιθανόν λόγω της ιδιαίτερης σκηνοθετικής ματιάς.
Ένας απολογισμός όμως για να είναι γόνιμος και ουσιαστικός, σημείο εκκίνησης ταυτόχρονα μιας νέας πορείας, θα πρέπει να σταθεί και σε μια σειρά θεμάτων άρρηκτα συνδεδεμένων με τη δομή και τον τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου Θεάτρου.
Στην δεκαοκτάμηνη παραμονή μου στο τιμόνι αυτού του Θεάτρου υπήρξαν και σκοτεινά σημεία και ρωγμές, τις οποίες συνειδητά απέφυγα να δημοσιοποιήσω για να μη γίνουν αντικείμενο παραταξιακής εκμετάλλευσης και ανακόψουν ή επηρεάσουν το βηματισμό του Θεάτρου.
Σε μεγάλο βαθμό λειτούργησα «ιεραποστολικά», πιστός στο στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου πως το Θέατρο πρέπει να πάει καλά, να αποκτήσει αξιοπιστία για τους καλλιτέχνες και να δημιουργήσει το δικό του κοινό. Πολλές φορές ήρθα σε ρήξη με σωματεία και φορείς του Πειραιά που ήθελαν το ΔΘΠ για εκδηλώσεις και εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι είχα συμπαραστάτη τον τέως πρόεδρο του ΟΠΑΝ κ. Γιώργο Σιγάλα. Παρότι οι πιέσεις ήταν τόσες πολλές που κι αυτός κάποιες φορές υποχωρούσε.
Η εφορεία των 11 πνευματικών ανθρώπων της πόλης που δημιούργησε ο προηγούμενος δήμαρχος, παρότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως δίχτυ προστασίας του καλλιτεχνικού διευθυντή, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στη διαμόρφωση ενός ουσιαστικού σχεδιασμού για το μέλλον του ΔΘΠ, η απουσία δυστυχώς ενός καταστατικού με σαφείς αρμοδιότητες δεν ευδοκίμησε την ύπαρξή της.
Η ελλιπής στελέχωση του Θεάτρου, η υπερφόρτωση των υπαλλήλων του ΟΠΑΝ με πλήθος ετερόκλητων αντικειμένων από τον αθλητισμό και τις πισίνες μέχρι το Δημοτικό και το Βεάκειο και η διαχείριση των οικονομικών από τα αιρετά μέλη που απαρτίζουν το Δ.Σ. του ΟΠΑΝ σε συνδυασμό με τη δυσκολία των προϋπολογισμών αποτελούν βασικές παραμέτρους μιας θολής λειτουργίας του ΔΘΠ.
Ως προς το πρώτο αν εξαιρέσει κανείς τα τμήματα καθαριότητας, φύλαξης, εισιτηρίων – ταξιθεσίας, ηλεκρο-μηχανολογικού, ειδικών τεχνικών εγκαταστάσεων, το τμήμα του καλλιτεχνικού διευθυντή λειτούργησε μόνον με την Πασχαλιά Σιγγίκου και με εθελοντές από τελειόφοιτους φοιτητές του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Ναυπλίου (συνολικά 3 πέρασαν και βοήθησαν αρκετά). Το τμήμα συμπληρωνόταν από την υπεύθυνη επικοινωνίας και υπεύθυνη τύπου.
Τρεις υπάλληλοι του ΟΠΑΝ κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να καλύψουν τα λογιστικά και τα συμβόλαια και τις συμβάσεις του Θεάτρου και που πολλές φορές και μόνον η απόσταση καθιστά προβληματική την επικοινωνία, με σειρά παρεξηγήσεων, ασαφειών και εντάσεων.
Η πρότασή μου για στοιχειώδη λειτουργία είναι να υπάρξει γραμματειακή απασχόληση αποκλειστικά για το ΔΘΠ, μια υπεύθυνη οργάνωσης παραγωγών και ένας οικονομικός υπεύθυνος – λογιστής που να έρχεται 3 τουλάχιστον φορές και συγκεκριμένες ώρες.
Το τρίτο και σημαντικότερο είναι ο προϋπολογισμός, πώς να διαμορφώσεις πρόγραμμα όταν δεν ξέρεις επακριβώς το ποσό που διαχειρίζεσαι και που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές σου και που ελέγχεται από μηχανισμούς ασφυκτικούς που αντιστοιχούν σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Από την αρχή είχα επισημάνει πως ένα κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού 8000 τετραγωνικών με ένα σωρό τμήματα και που θέλει να έχει καλλιτεχνικό διευθυντή, επομένως και δικές του παραγωγές – μόνο έτσι νομιμοποιείται η θέση του- ποτέ δεν καλύπτει τα έξοδά του. Γι αυτό και είχα προτείνει για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητά του να υπάρξει προγραμματική σύμβαση ανάμεσα στο ΥΠΠΟ, την Περιφέρεια και το Δήμο.
Η αγωνία για τη βιωσιμότητα πολλές φορές οδηγεί σε προτάσεις φιλοξενίας εκδηλώσεων που δεν συνάδουν με την αξιοσύνη του χώρου- μνημείου, δημιουργώντας αδιέξοδα και χρεώνοντας με ευθύνες τον καλλιτεχνικό διευθυντή.
Θα πρότεινα τα τέσσερα λαϊκά μέλη που απαρτίζουν το Δ.Σ. του ΟΠΑΝ να στελεχώνεται από καλλιτέχνες και εγνωσμένου κύρους πνευματικούς ανθρώπους που να μπορούν να ελέγξουν και να προτείνουν εκδηλώσεις που συνάδουν με ένα τέτοιο Θέατρο.
Δεν είναι αυτονόητο ο καλλιτεχνικός διευθυντής να παρίσταται στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. του ΟΠΑΝ για θέματα που αφορούν το ΔΘΠ;
Από τα παραπάνω λοιπόν φαίνεται ότι κάποια από αυτά που αποτελούν το αντικείμενο του καλλιτεχνικού διευθυντή στην προκήρυξη για τη θέση του δεν ισχύουν ή λειτουργούν αντιφατικά.
Ακόμα και στην κατάθεση του προγράμματος δεν θα έπρεπε ο κάθε υποψήφιος να ξέρει από πριν τον προϋπολογισμό και τη στελέχωση – βασικές προϋποθέσεις – για να μπορεί να σταθμίσει τις δυνατότητες που έχει, προκειμένου να διαμορφώσει το όραμά του;
Εν κατακλείδι το ΔΘΠ αυτή τη χρονιά βρήκε τον βηματισμό του, γνωρίστηκε με το κοινό του, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του, κέρδισε την αξιοπιστία και τον σεβασμό ως άλλος ένας πόλος καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτισμικής ανάτασης, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Το ζητούμενο πλέον είναι το νότιο πολιτιστικό τόξο, που ξεκινά από το Νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, να οδηγήσει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Η αλήθεια είναι ότι στο σύντομο διάστημα της μέχρι τώρα θητείας μου δεν κατάφερα να δώσω το προσωπικό μου στίγμα με τον τρόπο που θα επιθυμούσα. Το σίγουρο είναι πως σε ό,τι έκανα παραμέρισα τις προσωπικές μου φιλοδοξίες και δεν διεκδίκησα τίποτα, προβάλλοντας πάντα την αξιοσύνη του Θεάτρου. Το ζητούμενο στην παρούσα φάση είναι να λυθούν οι τεράστιες οικονομικές δυσκολίες και να ξεκινήσει η προσπάθεια σταδιακής αυτοδιοίκησής του.
Τάκης Τζαμαργιάς
Φεβρουάριος 2015
2000
2k
