Ο Τίτος Λίτινας από τις αρχές Νοεμβρίου , βρίσκεται στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Δευτέρα και Τρίτη με την τραγωδία “Οιδίπους Τύρρανος” του Σοφοκλή που παρουσιάστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στο φεστιβάλ της Αβινιόν από το «Θέατρο των Vivi» και τον σκηνοθέτη Τηλέμαχο Μουδατσάκη. Στο φεστιβάλ συμμετείχαν 30 χώρες με 1.300 παραστάσεις την ημέρα και ο «Οιδίπους Τύραννος», παιγμένος στα ελληνικά με γαλλικούς υπέρτιτλους, κέρδισε κριτικούς και θεατές από όλο τον κόσμο. Ο ταλαντούχος ηθοποιός μας μιλάει για το θεατρικό του ταξίδι και μοιράζεται μαζί μας την αγάπη για την τέχνη του!
Η Κρήτη ήταν το μέρος που γεννήθηκα και ο τόπος των παιδικών μου χρόνων. Στα 17 μου ανέβηκα στην Αθήνα με σκοπό να δώσω σε κάποια “θεατρική σχολή”. Δεν ήξερα γιατί. Παρατηρούσα σε εμένα οτι είχα αρχίσει να έχω υπαρξιακές ανησυχίες και για να τις εκτονώσω, τις έκανα ποίημα ή διαλόγους από χαρακτήρες αυθόρμητους που υποκρινόμουν. Και μου φάνηκε καλή ιδέα. Σίγουρα δεν το διάλεξα με λογικά μέσα. Περισσότερο υπερβατικά θα έλεγε κάποιος. Διάλεξα να γίνω ηθοποιός. Όχι τραγουδιστής που ηθέλε ο μπαμπάς. Ηθοποιός.
Δυο δραματικές σχολές είχα υπόψιν μου. Τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και του Εθνικού. Στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης πέρασα πρώτος. Δεν πήγα για λόγους οικονομικούς και άγνοιας. Μα δεν αισθάνθηκα και σαν το σπίτι μου όταν ανέβηκα τα σκαλιά της σχολής, στην Ιπποκράτους. Στο εθνικό πέρασα την πρώτη φάση αλλά απέτυχα στην δεύτερη και τελική. Επέλεξα τελικά την σχολή του Ίασμου Β.Διαμαντόπουλος. Είχε ευέλικτο ωράριο και μπορούσα και να δουλεύω, για τα προς το ζην. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Πολλή δημιουργία και ατέλειωτες ώρες στη δουλειά του σώματος και της φαντασίας.
Δούλεψα στο θέατρο πριν ακόμη τελειώσω τη σχολή και δεν σταμάτησα απο τότε. Χρειάζομαι το θέατρο για να ξεφεύγω απο την άγρια ζωή. Εχω ανεκτίμητες συνεργασίες στο βιογραφικό μου. Τουλάχιστον το θεατρικό, αλλά και το τηλεοπτικό. Γιατί έχω κάνει πολλές άλλες δουλειές σε καφέ, σε ρεσεψιόν ξενοδοχείου, σε βιβλιοπωλεία για να μπορώ να κάνω θέατρο και να εξασκώ την τέχνη μου. Αξίζει να σημειώσω πως δεν θα είχα καταφέρει τίποτα αν δεν είχα την στήριξη και την αγάπη των γονιών μου. Έτυχα σε δύσκολους καιρούς αλλά όπου του λάχει του καθένα. Άλλος είναι στον τρύγο και άλλος στο πιώμα.
Φέτος τον Ιούλιο, μετά απο δέκα χρόνια στην Αθήνα και την ενασχόληση μου με αυτό που λέγεται υποκριτική, το θέατρο μου έκανε ενα σπουδαίο δώρο: Με έστειλε στην Αβινιόν με την παράσταση “Οιδίπους Τύρρανος” με την ομάδα των ViVi. Το φεστιβάλ της Αβινιόν είναι το μεγαλύτερο θεατρικό φεστιβάλ του κόσμου όπου παίζονται 1200 παραστάσεις την ημέρα και όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρείς έναν καλλιτέχνη απο κάτω. Μεγάλη εμπειρία στα μάτια τα δικά μου.
Τον Οκτώβριο που μας πέρασε παρουσιάσαμε με μεγάλη επιτυχία, στα αναλόγια του Θεάτρου Τέχνης, τον “Μαύρο γάμο” της Χλόης Κολλύρη , από το ομώνυμο βιβλίο του Βεγγέλη Ραπτόπουλου και την σκηνοθεσία υπέγραψε η Σοφία Φιλιππίδου. Απο τις αρχές Νοεμβρίου , έχω την χαρά να βρίσκομαι στο θέατρο Αλκμήνη κάθε Δευτέρα και Τρίτη με την τραγωδία “Οιδίπους Τύρρανος” του Σοφοκλή που παρουσιάσαμε στο φεστιβάλ της Αβινιόν . Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω το σκηνοθέτη Τηλέμαχο Μουδατσάκη καθώς και να αναφέρω τους πολύ αξιόλογος ηθοποιούς που έχω τη χαρά να βρίσκομαι μαζί τους σε όλο αυτό το ταξίδι. Τον Γιάννη Ασκάρογλου (Οιδίπους), τον Χρήστος Μπαλτά (Εξάγγελος), την Κατερίνα Χιωτίνη (Ιοκάστη) και τον Χρήστο Βελιάνο (Κρέων-Κορίνθιος)
Παράλληλα εξασκώ σώμα και πνεύμα και σχεδιάζω τα επόμενα μου όνειρα. Φυσικά κάνω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου και προσπαθώ να μην είμαι τόσο ρομαντικός όσο ήμουν στα 22 μου χρόνια. Προς Θεού δεν μπορώ και ούτε θέλω να χάσω την ρομαντική μου φύση. Όμως για να πετύχει κάτι, θελει πολύ σκληρή δουλειά και “θυσίες”. Αλλά ποιά τέχνη δεν απαιτεί θυσίες;
2000
2k
