Το Κ.Θ.Β.Ε. συμμετέχοντας στον εορτασμό των 90 χρόνων από την ίδρυση της ομάδας του Δικεφάλου (1926), ανέβασε το έργο του Σταύρου Τσιώλη «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» σε σκηνοθεσία Ταξιάρχη Χάνου στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών. Μια έξυπνη επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή, Γιάννη Αναστασάκη, που δείχνει ότι αφουγκράζεται τον παλμό της πόλης και τον ενδιαφέρει η προσέλκυση του ευρύ κοινού, γυναικείου και ανδρικού.
Ο Σταύρος Τσιώλης, γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος που έκανε τη μετάβαση από το παλιό-εμπορικό ελληνικό κινηματογράφο στον νέο ελληνικό κινηματογράφο με επιτυχία και προσωπικό στυλ («Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε», «Ας περιμένουν οι γυναίκες» κ.α.). Το 2006 άφησε το ακριβό «σπορ» του κινηματογράφου και στράφηκε στην συγγραφή θεατρικών έργων. Σε διάστημα εννέα χρόνων έγραψε πέντε θεατρικά έργα. Στο πρώτο του έργο «Τα κοκκινομπλέ πατινια» (2006) ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεωδορόπουλου. Το δεύτερο έργο «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» ανέβηκε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του 2011 στο θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη και είχε μια επεισοδιακή πρεμιέρα. Μια ομάδα χούλιγκανς προκάλεσε βανδαλισμούς στο θέατρο λόγω του «ΠΑΟΚ» φωνάζοντας «Εδώ είναι λιμάνι» με αποτέλεσμα η πρεμιέρα να αναβληθεί και να γίνει την επομένη.
ΤΟ ΕΡΓΟ
Το έργο με υπότιτλο «Μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» αναφέρεται στο κρίσιμο ματς του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό το 1999, την ημέρα της ιστορικής σιδηροδρομικής καθόδου 2.500 οπαδών του ΠΑΟΚ στην Αθήνα. Το ποδοσφαιρικό στοιχείο χρησιμεύει σαν «φόντο» για να μιλήσει ο Τσιώλης για την ιστορία δυο κοριτσιών με «σπασμένες φτερούγες» που αναζητούν τη δύναμη και την ελπίδα στη ζωή τους «κουρνιάζοντας» κάτω από τις φτερούγες του Δικέφαλου Αετού, το έμβλημα της αγαπημένης τους ομάδας, αποζητώντας τη συντροφικότητα, την προστασία, το αίσθημα ότι ανήκουν κάπου για να απαλύνουν τη μοναξία τους. Ταξιδεύουν μαζί με τους οπαδούς του ΠΑΟΚ χωρίς κανείς να τους ζητήσει εισιτήριο. Όμως δε φθάνουν ποτέ στο γήπεδο. Ο Σταθμός Λαρίσης «προσφέρει» το χώρο αναμονής όπου περιμένουν για να συναντήσουν έναν διάσημο ποπ σταρ (Σάκη Ρουβά) αλλά και συνάντησης των κοριτσιών με άλλα άτομα, ταξιδιώτες, περαστικούς και έναν τεχνικό του σταθμού.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Κατά τη γνώμη μου, αυτή η παράσταση αποτελεί παράδειγμα πως ένα αδύναμο κείμενο απογειώνεται πάνω στη σκηνή χάρη στην δουλειά όλων των συντελεστών. Ο βασικός κορμός του κειμένου, η ιστορία των δύο ηρωίδων, διανθίζεται από απλά σχεδόν αμήχανα σκετσάκια που αφορούν τις συναντήσεις των κοριτσιών με άλλα πρόσωπα που μιλούν για τη ζωή τους, τις ατυχίες τους και τα όνειρά τους. Υπάρχει μια δυναμία εμβάθυνσης των χαρακτήρων εκτός του πρωταγωνιστικού διδύμου που είναι περισσότερο δουλεμένο. Η παράσταση ευτύχησε χάρη στη σκηνοθεσία του Ταξιάρχη Χάνου που κράτησε σφιχτό ρυθμό και ισορροπία ανάμεσα στο τραγικό και το χιούμορ, στον τρόπο που δίδαξε τους ρόλους στους ηθοποιούς του και βέβαια, το σπουδαιότερο, χάρη στη φρεσκάδα, τη ζωντάνια και το πληθωρικό ταλέντων των δύο νεαρών ηθοποιών στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, την Ελευθερία Αγγελίτσα (Κωνσταντίνα) και τη Στεφανία Ζώρα (Ιωάννα), Απόφοιτες της δραματικής σχολής του Κ.Θ.Β.Ε., απέδειξαν ότι μπορούν να διαχειριστούν με μέτρο και ευαισθησία τόσο τα βαθύτερα συναισθήματα όσο και το χιούμορ. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Αριστοτέλης Ζαχαράκης, Σοφία Καλεμκερίδου, Χάρης Παπαδόπουλος, Μαριάννα Πουρέγκα και Τάσος Ροδοβίτης) ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά προσπαθώντας να δώσουν υπόσταση στα «χάρτινα περιγράμματα» των ρόλων τους. Τα κοστούμια του Χρήστου Μπρούφα τόνισαν τον χαρακτήρα κάθε ρόλου. Η σκηνογραφία πολύ λιτή, το 3D mapping (το τρένο να περνά από τον σταθμό) και οι φωτισμοί του Στάθη Μήτσιου χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Η κατά διαστήματα αναμετάδοση του αγώνα καθώς και διάφορα τραγούδια δημιουργούσαν το κατάλληλο ηχητικό περιβάλλον (Στέλιος Ντάρας) στην παράσταση.
Ήταν μια δουλειά που άρεσε στον κόσμο, συγκίνησε και διασκέδασε ποδοσφαιρόφιλους και μη με έξυπνες ατάκες «γηπέδου» και τις συχνές αναφορές σε γνωστά ονόματα ποδοσφαιριστών.
2000
2k
