Το διάσημο και βραβευμένο «Κορίτσια σαν και αυτά» του Evan Placey που παίζεται ήδη στο Μικρό Γκλόρια σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Σκουρλή είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από την Amanda Todd. Είναι το χρονικό μιας τάξης κοριτσιών που ξεκινάνε μαζί στα πέντε τους και έως τα δεκαέξι τους αποτελούν μία αδιάσπαστη, ισχυρή ομάδα. Μέχρι που η γυμνή φωτογραφία μιας από αυτές, της Σκάρλετ, θα διαρρεύσει στο διαδίκτυο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Η Τζούλια Διαμαντοπούλου είναι μία από τα έξι κορίτσια “σαν και αυτά” που ζωντανεύουν κάθε Σάββατο και Κυριακή στο Μικρό Γκλόρια το σκοτεινό ταξίδι της Amanda Todd-καθώς και η μεταφράστια του διάσημου έργου στην ελληνική γλώσσα- και μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα.
Τον Οκτώβριο του 2012, η δεκαπεντάχρονη Amanda Todd αυτοκτόνησε στον Καναδά. Λίγο νωρίτερα είχε ανεβάσει ένα βουβό βίντεο στο Youtube, ένα βίντεο που μέχρι σήμερα έχει προβληθεί περισσότερες από 19.000.000 φορές.
Κρύβοντας το πρόσωπο της και χρησιμοποιώντας χειρόγραφες κάρτες, με καρδούλες αντί για τόνους και στρογγυλά κοριτσίστικα γράμματα, η Amanda περιέγραψε σ’ αυτό το 9λεπτο βίντεο την ιστορία της ή καλύτερα τον βασανισμό που υπέστη, από τη στιγμή που αποφάσισε να δείξει το στήθος της σ’ έναν άγνωστο μέσω webcam. Ήταν, τότε, 12 χρονών.
” Έξι κορίτσια συναντιούνται για πρώτη φορά στα πέντε τους στην αυλή ενός σχολείου θηλέων. Γνωρίζουν ήδη πως θα περάσουν ενωμένες τα χρόνια του δημοτικού, τα ίδια κορίτσια, στην ίδια τάξη. Θα προχωρήσουν μαζί στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο σαν μια αδιάσπαστη ενωμένη παρέα. Όλα αυτά τα ξέρουν από την πρώτη κιολας μέρα. Τους τα έχουν πει οι μαμάδες τους. Ξέρουν όμως κι άλλα. Πράγματα που οι μαμάδες τους δεν θα τους λέγανε ποτέ. Αλλά αυτά τα μικρά κοριτσάκια τα γνωρίζουν ήδη. Και τα γνωρίζουν ενστικτωδώς, με τον ίδιο τρόπο που τα μικρά ζωάκια αντιλαμβάνονται την ανάγκη ύπαρξης της αγέλης, την ισχύ της, αλλά και την έννοια της ιεραρχίας μέσα σ’ αυτήν. Τα κορίτσια καταλαβαίνουν γρήγορα την αναγκαιότητα της ομάδας, τις ελευθερίες και τους περιορισμούς που αυτό συνεπάγεται και –το κυριότερο- τις έννοιες του αρχηγού, του υπαρχηγού και των ακόλουθών τους. Όπως τις αντιλαμβάνεται πάντα ο άνθρωπος, μέσα στην Ιστορία, με το ένστικτο περισσότερο παρά με το συνειδητό κομμάτι της σκέψης του.
Τι γίνεται όμως όταν, όπως ακριβώς συμβαίνει στο έργο του Evan Placey «Κορίτσια σαν κι αυτά», αυτή –η τόσο προσεκτικά καθορισμένη- ιεραρχία απειλείται;
Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, η γυμνή φωτογραφία μίας από την παρέα των κοριτσιών θα γίνει viral, θα κυκλοφορήσει σε ολόκληρη την τάξη, θα καταστήσει ευάλωτο ένα μέλος της ομάδας και άρα, στο μυαλό των υπολοίπων, και ολόκληρη την ομάδα. Πώς θα αντιδράσουν τα υπόλοιπα κορίτσια; Θα υπερασπιστούν το πληγωμένο μέλος ή θα πέσουν να το κατασπαράξουν. Η απάντηση είναι και πάλι ενστικτώδης. Όπως λεει και ένα από τα κορίτσια «όταν ένα πληγωμένο κοτόπουλο βγάλει αίμα, τα υπόλοιπα δε θα σταματήσουν να το τσιμπάνε μέχρι να βγει κι άλλο αίμα, κι άλλο». Οι παλιές της φίλες θα είναι οι πρώτες που θα απομονώσουν, θα εκθέσουν, θα διασύρουν την Σκάρλετ, οι πρώτες που θα φροντίσουν να διαφοροποιήθουν από εκείνη.
Γιατί άραγε; Από τον φόβο τους να μην θεωρηθούν ίδιες μ’ αυτήν; Από την πίεση της ίδιας της ομάδας που αναζητά συνοχή και ομοιογένεια; Από κακία; Επειδή παρασύρονται ή επειδή παρασύρουν; Επειδή απειλούνται ή επειδή απειλούν;
Η παράσταση «Κορίτσια σαν κι αυτά» θίγει βέβαια το ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού, ένα θέμα που έχει χτυπήσει εδώ και καιρό την πόρτα της ελληνικής κοινωνίας. Φωτίζει αρκετές από τις πτυχές του, εξετάζοντας σε δεύτερο επίπεδο τους λόγους για τους οποίους μπορεί ένα παιδί να δεχθεί ή να ασκήσει bullying, το ρόλο του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας σ’ αυτό το φαινόμενο. Προχωρά όμως βαθύτερα. Επιχειρεί μια ενδοσκόπηση στις έννοιες της ομαδικότητας και της ελευθερίας, μελετά –θεατρικά- τις δυναμικές των ομάδων και τα όρια τους, εξετάζει ζητήματα όπως αυτό του αυτοπροσδιορισμού του ατόμου, ή του ετεροπροσδιορισμού του (κάτι που συμβαίνει κατά κόρον στην εφηβεία), της γυναικείας ταυτότητας, της γυναικείας αλλά και της αντρικής φιλίας, των social media και τον ρόλο της τεχνολογίας στην ζωή της σύγχρονης οικογένειας.
EVAN PLACEY
Χρησιμοποιώντας τόσο την αφήγηση όσο και τον διάλογο, έξι ηθοποιοί επιχειρούν επί σκηνής να διηγηθούν μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβαίνει σ’ ένα σχολείο λίγα μέτρα μακριά από το θέατρο στο οποίο παίζουν. Έξι κορίτσια δανείζουν το σώμα τους και την φωνή τους, υπακούοντας πάντα στον καταιγιστικό λόγο του ίδιου του έργου, σε έξι άλλα κορίτσια, κορίτσια σαν κι αυτά. Και αφηγούνται σε κάθε παράσταση το χρονικό μιας ομάδας κοριτσιών που δεν είναι παρά τα νεότερα μέλη μιας μεγαλύτερης αλλά εξίσου αλληλοσπαρακτικής ομάδας. Της κοινωνίας που ο ίδιος ο άνθρωπος έφτιαξε για τον άνθρωπο” .
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κάθε Σάββατο στις 18.00 και Κυριακή στις 17.00 στο Μικρό Γκλόρια , Ιπποκράτους 7 ,Κέντρο Τηλ.: 2103600832
Σκηνοθεσία: Σκουρλή Κατερίνα
Μετάφραση: Διαμαντοπούλου Τζούλια, Δελιάδη Αθηνά, Κυριακού Βαγγέλης
Δραματουργική Επεξεργασία: Κυριακού Βαγγέλης
Σκηνικά- Κοστούμια: Βαρδαβά Ελένη
Βίντεο: Χαΐδαλής Κώστας
Φωτισμοί : Κασιμάτης Δημήτρης
Επιμέλεια Μουσικής: Παπαγκίκας Γιάννης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μεγαλόπουλος Θανάσης
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Δελιάδη Αθηνά, Διαμαντοπούλου Τζούλια, Κουμπαρούλη Ειρήνη, Σαΐτη Μαρλέν, Σχοινά Φένια, Τίκου Δανάη
Παραγωγή: ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Α.Ε
2000
2k
