«Έναν άνθρωπο μωρέ!! Αυτό χρειάζομαι έναν άνθρωπο. Να δω και να μιλήσω μ’ έναν άνθρωπο…. άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία.
Μ’ έναν άνθρωπο…..».
Το «Ημερολόγιο ενός τρελού» ανέβηκε το 1992 στο θέατρο «Διάνα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, μουσική Γιάννη Πάριου, ενορχήστρωση Νίκου Κούρου και σκηνικά, κοστούμια Νίκου Πετρόπουλου.
Στον ρόλο του Ποπρίστσιν ο Στάθης Ψάλτης , ένας ρόλος πρόκληση, που σημάδεψε την καριέρα του και κατά γενική ομολογία ήταν συγκλονιστικός. Με τον συγκεκριμένο ρόλο είχαν αναμετρηθεί πρωταγωνιστές του θεάτρου , όπως ο Δημήτρης Χορν, ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Κώστας Καρράς, ο Λάκης Λαζόπουλος .
«Το ημερολόγιο ενός Τρελλού» του Νικολάι Γκόγκολ θα ανέβει ξανά από τέλος Οκτωβρίου 2017 κάθε Δευτέρα και Τρίτη με τον Σωτήρη Χατζάκη να σκηνοθετεί και ερμηνεύει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης . Ένα μεγάλο έργο έτσι όπως το αντιλαμβάνεται σήμερα ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, που επιστρέφει στη σκηνή μετά από 17 χρόνια για να υποδυθεί τον Ποπρίστσιν, τον ήρωα του Γκόγκολ.
Μαζί με τον Αυξέντιο Ιβάνοβιτς Ποπρίστσιν ( Στάθης Ψάλτης) οι ηθοποιοί Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μάκης Κωστίνης και Σύλβια Αντωνάρου.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ίδιος ο Στάθης Ψάλτης στο πρόγραμμα: ” Αντίστοιχη απορία για την τόλμη μου έχω και γω. Και τώρα, που το τρίτο κουδούνι πλησιάζει σας ομολογώ, πως τρέμω. Εύχομαι όμως η αγωνία μου αυτή να συνεχίζεται σε όλη μου τη ζωή, γιατί μόνο αυτή θα με κρατήσει ζωντανό”.
Σε συνέντευξή του το 2007 στην Σίσσυ Μεναγάτου και το womenonly.gr ανέφερε πως θα ήθελε να ανεβάσει τον «Μπέκετ» μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη…
Η μοναξιά του ουρλιάζει! Τόσο σημερινό και τόσο απειλητικά επικίνδυνο!
Σήμερα που ο άνθρωπος ζει μόνος του, πράττει μόνος του, διεκδικεί μόνος του, είναι επιτακτική ανάγκη να τονιστεί αυτή η τάση, που τον οδηγεί να κλείνεται ολοένα στον εαυτό του.
Η πορεία στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του Ποπρίστσιν, η μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες μέχρι την «ελευθερία» του μυαλού, το «πέταγμα» της ύπαρξης για το Ανώτερο Εγώ του!
«Σαραντατρείς βουρδουλιές προσγειώθηκαν στην πλάτη μου… μωρέ και βασιλιάς να μην είμαι, άνθρωπος τον άνθρωπο γιατί να τον χτυπάει έτσι;»
Ένας κωμικοτραγικός ρόλος, που αφυπνίζει συνειδήσεις, ξυπνάει μνήμες και δημιουργεί ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα σε κοινό και κριτικούς.
Όπως ανέφερε ο Στάθης Ψάλτης (από την τελευταία του συνέντευξη στον Θεοδόση Μίχο που δημοσιεύτηκε στις 16 Οκτωβρίου 2016 με τίτλο «Όταν έκλαψε ο Ψάλτης») : “Η ζωή χρειάζεται τόλμη. Αν δεν τολμάς, δε νικάς. Εγώ τόλμησα και νίκησα. Δεν ξέρω αν ρίσκαρα. Πάντα, όμως, τολμούσα. Αν το πάμε στο θέατρο -αν ας πούμε μια φορά μπορεί να τόλμησα να παίξω ένα ρόλο και δεν είχα την επιτυχία που θα έπρεπε να έχω και την είχε κάποιος άλλος- σημασία έχει να δέχεσαι με σεβασμό και με ήθος την ήττα σου, ακριβώς όπως και τη νίκη σου. Γιατί αν δεν δεχθείς τη νίκη σου με χαμηλούς τόνους, με ήθος και με αγωγή, τότε όταν έρθει η ήττα σου, θα τρελαθείς. Είμαι πάρα πολύ προσγειωμένος σε αυτά τα θέματα από μικρός. Πάντα ήξερα τι είναι η νίκη και τι είναι η ήττα. Και πάντα ήμουν πολύ ταπεινός και στα δύο”.
Όπως στη ζωή, το γέλιο μπερδεύεται με το δάκρυ και το δάκρυ με τη χαρά της ζωής.
Μια κωμωδία βαθειά συναισθηματική με ένα φινάλε συγκινησιακό και απρόσμενο…
2000
2k
