Προικισμένη μ’ένα εξαιρετικό, γνήσιο υποκριτικό χάρισμα και με μια υπέροχη φωνή, η Φρόσω Μάνη εντυπωσιάζει είτε παίζει, είτε τραγουδά. Η ίδια αντιμετωπίζει το θέατρο και τους ρόλους της με τη σοβαρότητα, αλλά και με την παιχνιδιάρικη διάθεση που την χαρακτηρίζει, και καταφέρνει να μας συγκινεί και να μας ταξιδεύει, μέσα από μια αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Φέτος πρωταγωνιστεί στο έργο ” Η Πτωτική Άνοδος του Αρτούρο Ούι” του Μπέρτολτ Μπρεχτ στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη και κερδίζει τις εντυπώσεις… Όχι αδίκως θα λέγαμε εμείς …
Γεννήθηκα στις 11 Αυγούστου το 1989 την πιο ζεστή μέρα του Καλοκαιριού στην Λάρισα, την πιο ζεστή πόλη της Ελλάδας και αγάπησα με την πρώτη ανάσα το Καλοκαίρι. Μεγάλωσα στην Λάρισα την οποία θεωρώ υπέροχη πόλη…Εκεί είναι οι φίλοι μου, εκεί πέρναγα όλα μου τα Σαββατοκύριακα, στο χωριό μου, τη μεγάλη μου αγάπη και τη μεγαλύτερη πηγή της φαντασίας μου, λόγω της ομορφιάς της φύσης και των ανθρώπων.
Όταν τελείωσα το σχολείο, μετακόμισα στην Πάτρα όπου σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός. Στη διάρκεια των Σπουδών μου μπήκα στην Θεατρική ομάδα του ΤΕΙ “Κομπάρσοι” η οποία ομάδα αποτέλεσε την οικογένεια μου όλα τα χρόνια που έμεινα στην Πάτρα. Ήταν για μένα το μεγαλύτερο βήμα για να ανακαλύψω τον εαυτό μου και τί θέλω να κάνω στην ζωή μου! Ήμασταν όλοι φίλοι και δουλεύαμε σκληρά και με πλήρη άγνοια φόβου για όσα θέλαμε να κάνουμε.
Στη συνέχεια εντάχθηκα για τρία χρόνια στο θεατρικό Εργαστήρι “Επιδράσει” με εμψυχώτρια και δασκάλα την Γιούλη Δούβου, το οποίο συμπλήρωσε το παζλ απόλυτα. Και με τις δύο ομάδες ανεβάσαμε παραστάσεις, οι οποίες ήταν οι πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες.
Το θέατρο ήταν πλέον το μόνο που σκεφτόμουν, έτσι μετακόμισα στην Αθήνα όπου Σπούδασα στην Δραματική σχολή “Πράξη επτά”. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Βρέθηκα δίπλα σε σπουδαίους καθηγητές, που μου έδωσαν άφθονες γνώσεις και αφορμές και δίπλα σε υπέροχους συμμαθητές που δώσαμε ο ένας στο άλλον δύναμη και έμπνευση. Με κάποιους από αυτούς δημιουργήθηκε και ισχυρή φιλία.
Αποφοίτησα από την “Πράξη επτά” το καλοκαίρι του 2015 και στην συνέχεια έπαιξα στην παιδική παράσταση “Ο Σταυρής των σφοντυλιών” στο θέατρο Τζένη Καρέζη σε κείμενο και σκηνοθεσία Ευάγγελου Κουφάκου, ο οποίος είναι φίλος μου, συμφοιτητής, συμμαθητής και συνάδερφος τα τελευταία 9 χρόνια. Ήταν μια πολύ βαθιά εμπειρία να παίζεις θέατρο για παιδιά γιατί ξαναβρίσκεις τις ρίζες του θεάτρου, το παιχνίδι.
Τώρα, συμμετέχω στην παράσταση “Η Πτωτική άνοδος του Αρτούρο Ούι” στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού. Είναι ένα έργο πολυεπίπεδο, μιλάει αφενός για την άνοδο του φασισμού και για την δύναμη που παίρνει από εμάς τους ίδιους , από τον φόβο μας. Και αφετέρου αποκαλύπτει κάτι πιο βαθύ, το έμφυτο ένστικτο του ανθρώπου πάντα να θέλει κάτι παραπάνω από αυτό που έχει και στην προσπάθειά του να το αποκτήσει είναι έτοιμος να θυσιάσει κάθε ηθική και τιμιότητα. Πάντα μπορεί πολύ εύκολα να παίξει το ρόλο του ”θύματος” για να κερδίσει ακόμα περισσότερα, όμως ποιος μοίρασε τους ρόλους; Ποιος φταίει λοιπόν; Ελάτε στην παράσταση και θα σας απαντήσω. Η παράσταση αυτή είναι μια σπουδαία εμπειρία καθώς έρχομαι σε επαφή με ένα εξαιρετικό κείμενο , αλλά και με εξαιρετικούς συνεργάτες.
Είναι μία εποχή πολύ δύσκολη για να δουλεύει κανείς στο θέατρο γιατί πρέπει να ζεις με πολύ λίγα χρήματα ή με καθόλου (στο σημείο αυτό Ευχαριστώ πολύ τους γονείς μου που με στηρίζουν). Όμως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος σε κάθε πτυχή της ζωής μου και δεν εγκαταλείπω εύκολα τους στόχους και τα όνειρα μου. Το θέατρο σου δίνει συνεχώς τροφή για όνειρα. Όταν πάψεις να ονειρεύεσαι τότε είσαι νεκρός. Εγώ λοιπόν νιώθω ζωντανή, πολύ ζωντανή.
2000
2k
