Η Χίος γεμίζει θέατρο με παραστάσεις που αγαπήθηκαν !

Η Χίος γεμίζει θέατρο!

“ΠΙΤΣΙΜΠΟΥΡΓΚΟ” – “ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ”- “ΕΦΥΓΑ ΚΙ ΓΩ ΑΠΟ ΚΕΙ Μ’ ΕΝΑ ΚΟΣΚΙΝΟ ΦΑΚΗ” και “ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ” θα παρουσιαστούν στο νησί!

Το «Πιτσιμπούργκο επιστρέφει στην γενέτειρά του!»

Μια παράσταση που αγαπήθηκε πολύ από κοινό και κριτικούς ταξιδεύει φέτος το Καλοκαίρι σε επιλεγμένους σταθμούς στην Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα.Τον Αύγουστο ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη γενέτειρα του την Χίο!

Το “Πιτσιμπούργκο” το τρυφερό βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, εξάλλου, όπως η ίδια έχει δηλώσει είναι ένα δώρο για το πανέμορφο αυτό νησί. Μέσα από τις σελίδες του εξελίσσεται μια ιστορία τραγικά επίκαιρη. Πρόκειται για τον έρωτα ανάμεσα σ’ ένα νιόπαντρο ζευγάρι το 1913, που ζωντάνεψε μοναδικά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αρκαδίας Ψάλτη και με την ίδια στον ρόλο της Ελέγκω και τον ταλαντούχο Στράτο Σωπύλη να ερμηνεύει μοναδικά τον ξενιτεμένο Δημοσθένη.

Έγραψαν για την παράσταση Πιτσιμπούργκο :

«Εύγε σε όλους τους συντελεστές της παράστασης, μια παράσταση που πρέπει να προβληθεί απ’ άκρη σ’ άκρη στην υδρόγειο…

Ένα μεγάλο εύγε επίσης στους δυο ηθοποιούς που ζουν την παράσταση, αγκαλιάζουν τον πόνο την πίκρα και την δυστυχία της ξενιτιάς, της μοναξιάς.» Νίκος Θ. Παναγιωτάρας για την ertopen

«Το έργο -με τρομερές δυστυχώς αντιστοιχίες με ό,τι συμβαίνει σήμερα- μυρίζει μαστίχα Χίου και τον ανθό τής χιώτικης τοπολαλιάς.Η γεμάτη συναίσθημα σκηνοθετική δουλειά της Αρκαδίας Ψάλτη, προσανατολίζει τον εσωτερικό κόσμο πρωταγωνιστών και θεατών στην καταλυτική δύναμη της αγάπης, μέσα στην σύγχρονη αποπροσανατολισμένη ζωή.» Χαρά Κιούση newsbeast.gr

«Το Ατού της παράστασης η Χιώτικη ντοπιολαλιά. Το μετρημένο χιούμορ, σε αποφορτίζει. Δυο ηθοποιοί άγνωστοι, που αξίζει να γνωρίσουμε. Στα μάτια τους βλέπεις τις εικόνες που διηγούνται.. Είναι γεμάτοι στην σκηνή και πολλά υποσχόμενοι.» Λαμπριάνα Κυριακού avecnews.gr

«Η Αρκαδία Ψάλτη ερμήνευσε τον ρόλο της με αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, ενώ το λαϊκότροπο ύφος της ήταν ταιριαστό με την νησιώτικη ντοπιολαλιά. Ενσάρκωσε με απλότητα και χωρίς υποκριτικό στόμφο και μελοδραματισμούς την ψυχή μιας καθημερινής γυναίκας με όλους τους ενδοιασμούς, τους φόβους και τις αδυναμίες της, η οποία όμως δύναται να συγχωρεί γρήγορα και να αγαπά βαθιά, όπως όλοι οι άνθρωποι του προβιομηχανικού πολιτισμού, που δεν είχαν αλλοτριωθεί από τις νευρώσεις ενός αστικού καταναλωτισμού. Ιδιαίτερα δυνατή ερμηνευτική στιγμή ήταν το τραγούδι της, καθώς και η εύθραυστη και φαντασιακή επαφή της με τον ξενιτεμένο της αγαπημένο..» Στέλλα Χαλαλή Artic.gr

«Στο σύνολό της η παράσταση, από τη μουσική, τα σκηνικά,τα κουστουμιά ως τον λόγο «μυρίζει» Ελλάδα . Το τραγικό και το κωμικό, η «λιγοθυμιά»από τη χαρά και την απελπισία, η «ψυχή» που δεν νικιέται από τις αποστάσεις κατακλίζουν τους θεατές εναλλασσόμενα σας κύματα που απλώνονται στην ακτή, αποσύρωνται ξανά και ξανά πλησιάζονται γαργαλώντας τα γυμνά μας πόδια» Νάγια Παπαπάπανου boemradio.com

«Η Αρκαδία Ψάλτη στον ρόλο της Ελέγκως συγκινεί, προβληματίζει, περνά μηνύματα για την τότε εποχή, που συνάδουν άρρηκτα και με το σήμερα. Ο Στράτος Σωπύλης από την άλλη, μοιάζει τόσο ακέραιος και αισθαντικός πάνω στην σκηνή, ως ο άνδρας Δημοσθένης. Νοιάζεται, αγαπά, προσμονεί, δακρύζει αλλά κρατά για πάντα στην καρδιά του την Ελέγκω του.» Θανάσης Ξάνθος millionvoices.gr

Λίγα λόγια για το έργο:

Χίος 28 Μάρτη 1913. Η Ελέγκω παίρνει στα χέρια της το πρώτο γράμμα, μετά από οκτώμισι μήνες, από τον ξενιτεμένο, στο Πίτσμπουργκ της Αμερικής, άντρα της Δημοσθένη.

”Τίλως είσαι Ελέγκω μου; Τρως; Κοιμάσαι; Αχ, να ΄μουνα κει πέρα την Πρωτοχρονιά, να πηαίναμε στον Βροντάδο να τρώγαμε τα μαμούλια της Μαριόγκας!”

Μέσα από την αλληλογραφία τους ξεδιπλώνεται η ζωή στο νησί, αμέσως μετά την απελευθέρωση του από τους Τούρκους. Φτώχεια, πείνα, μπάρκα, προσφυγιά, αρρώστιες, μα και τηλέφωνα και κινηματόγραφος. Ένα νησί πληγωμένο και σαστισμένο.

”ΥΓ. Τώρα θυμήθηκα πως αυτοκίνητα έχομε κι εδώ, πάνε κι έρχονται σαν δαίμονες. Εγώ εν τα δα, μου το ‘πε η Ειρήνη”.

Απ’ την άλλη, η βιομηχανική πόλη του Πίτσμπουργκ. ”Βρέχει νερό μαύρο Ελέγκω μου, αφ’ τα εργοστάσια, καταλαβαίνεις”. Το πρώτο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική. Με το πλήθος των μεταναστών να παλεύουν, στα εργοστάσια χαλυβουργίας και στα ορυχεία με όνειρο μια καλύτερη ζωή.

Ένας ολόκληρος κόσμος σε κρίση, ένας κόσμος που προσπαθεί αποπροσανατολισμένος να βρει το δρόμο του.

Και μέσα σ’ όλο αυτό το σκηνικό, η ιστορία μιας αγάπης που προσπαθεί να ανθίσει, που ο σπόρος της έπεσε σε έδαφος αφιλόξενο, δύστροπο, βραχώδες.

Αγαπημένη μου Ελέγκω, άργησα να σου γράψω γιατί εν ήβρισκα γραμματικό’».

«Δημοστένη μου, μόλις έλαβα το γράμμα σου μου ‘ρθε λιγοθυμιά’».

Μιας αγάπης δυνατής, καθαρής, απόλυτης. Μιας αγάπης που συγκινεί και εμπνέει. Που λειτουργεί καταλυτικά και αποκαλυπτικά πάνω στην σύγχρονη ζωή.

χιος2