Ο «Μικρός Πρίγκιπας»
Ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ υπήρξε μια πολυσχιδής φυσιογνωμία: αεροπόρος, συγγραφέας βιβλίων για παιδιά και ενήλικες, δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής, φιλόσοφος, ένας βαθύς στοχαστής της ανθρώπινης φύσης. Μια μεγάλη προσωπικότητα της Γαλλικής λογοτεχνίας και ένας πρωτοπόρος κατακτητής των αιθέρων. Εργάστηκε σε διάφορα πόστα στην Πολεμική Γαλλική Αεροπορία, κυρίως ως αεροπόρος ταχυδρομικών πτήσεων και έλαβε μέρος στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπηρετώντας στην Πολεμική Αεροπορία. Ο Σαιν-Εξυπερύ πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του «πετώντας στα σύννεφα» κυριολεκτικά και μεταφορικά με τη δύναμη της σκέψης του ώσπου στις 31 Ιουλίου 1944, σε μια αναγνωριστική πτήση πέφτει «από αυτά» και χάνεται στο απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου που έμελλε να γίνει ο υγρός τάφος του.
Τον Δεκέμβριο του 1935, ο Σαιντ-Εξυπερύ, εκτελώντας την πτήση Παρίσι-Σαϊγκόν, πέφτει με το αεροπλάνο του στη Σαχάρα και σώζεται από τους Βεδουϊνους. Αυτή η επώδυνη περιπέτειά του υπήρξε η έμπνευση για τη συγγραφή του «Μικρού Πρίγκιπα». Ένας παράξενος μικρός Πρίγκιπας, από τον άγνωστο και μικροσκοπικό του πλανήτη, τον Β612, προσγειώνεται στη Σαχάρα και συναντά έναν πιλότο που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον συγγραφέα.
Έτσι αρχίζει μια γνωριμία που οδήγησε σε μια μοναδική και πολυσήμαντη σχέση. Μεταξύ 1937-1938, ο Σαιντ Εξυπερύ παρέμεινε στη Νέα Υόρκη για την αποκατάσταση της υγείας του και άρχισε να γράφει τον «Μικρό Πρίγκιπα». Το 1943 ολοκληρώνει το έργο του, με τη συνεχή παρότρυνση της συντρόφου του Κονσουέλο, στη Νέα Υόρκη, αυτοεξόριστος αυτή τη φορά, ως διαφωνών με την προδοτική Κυβέρνηση του Βισύ. Την ίδια χρονιά το βιβλίο εκδίδεται στη Νέα Υόρκη και μόνο το 1946 κυκλοφορεί στη Γαλλία επειδή ήταν απαγορευμένο από τον ίδιο τον Ντε Γκωλ.
Ο «Μικρός Πρίγκιπας» έχει μεταφραστεί σε 250 γλώσσες και είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία από μικρούς και μεγάλους στον κόσμο. Ένα βιβλίο που αγγίζει με την απλότητά του και τα παιγνιώδη σκίτσα του (σχεδιασμένα από τον ίδιο τον συγγραφέα) την παιδική ψυχή, το δε γεμάτο συμβολισμούς περιεχόμενό του προσφέρεται στον κάθε αναγνώστη ή και θεατή για μια «προσωπική» αποκωδικοποίησή του.
Ο Δημήτρης Μπογδάνος, μετά το επιτυχημένο «Μπιλ και Λου» στο “Sknow Theater” βουτά στα βαθιά σε ένα μεγαλύτερο χώρο και σκηνοθετεί τον πασίγνωστο «Μικρό Πρίγκιπα» με τον τίτλο “Mon Petit Prince” και υπότιτλο «Μια παράσταση για ενήλίκες με ανήλικη ματιά» υπονοώντας μια ιδιαίτερη «κτητικότητα» του Μικρού Πρίγκιπα ως προς την σύλληψη και την σκηνοθεσία και αντιμετωπίζοντας το έργο σαν ένα παραμύθι για ενήλικες. Ενωσμάτωσε στο κείμενο αποσπάσματα από επιστολές του συγγραφέα στην σύντροφό του Κονσουέλο και από τις θεωρίες του Χόκινγκ καθώς και ποίηση του Καβάφη και του Τάσου Λειβαδίτη.
Η παράσταση ξεκινά με τη «Δεύτερη Οδύσσεια» του Καβάφη από τα «Κρυμμένα ποιήματα» του υποδηλώνοντας την περιπετειώδη Οδύσσεια του διαστήματος που βίωσε ο Μικρός Πρίγκιπας επισκεπτόμενος τους διάφορους πλανήτες μέχρι την προσγείωσή του στην Σαχάρα και από εκεί στο επέκεινα, όπως επίσης και την προσωπική Οδύσσεια του πιλότου λόγω του ατυχήματός του. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να παρουσιάσει τον «Μικρό Πρίγκιπα» μέσα από τη δική του καλλιτεχνική οπτική, σαν ένα άφυλο πλάσμα. Το αθώο πρόσωπο, το διακριτικό παρουσιαστικό, το διαπεραστικό γαλάζιο βλέμμα, τα χρυσαφένια μαλλιά μαζεμένα ψηλά, να δημιουργούν ένα είδος κογχυλιού που λαμβάνει συμπαντικά μηνύματα, το ουδέτερο ντύσιμο και η γεμάτη αθωότητα, φυσικότητα και απορία φωνή της Λένας Παπαληγούρα σωματοποίησαν τον «Mon Petit Prince” επαληθεύοντας με το παραπάνω τις προσδοκίες του σκηνοθέτη. Έξι ηθοποιοί (ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, Ο Λευτέρης Βασιλάκης, η Λήδα Καπνά, ο Θάνος Λέκκας, η Ειρήνη Μακρή και η Υβόννη Τζάθα) με μαύρη στολή κολύμβησης της εποχής Belle Epoque –Πάρις Μέξης- κολυμβητές του διαστήματος, όπως τους χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης, αποτελούν ένα είδος «χορού» που συνομιλεί με τον Μικρό Πρίγκιπα, «χορογραφεί» –Έλενα Γεροδήμου– με την πλαστικότητα των κινήσεών του τη μετακίνηση των πλανητών, και τμημάτων του αεροσκάφους καθώς «ζωντανεύει» πρόσωπα, πράγματα και ζώα που αναφέρει ο Μικρός Πρίγκιπας όπως τον άνδρα που σφινάρει σε έναν πλανήτη ή το φίδι. Ο πιλότος του Γιωρή Τσαμπουράκη κάποιες στιγμές γίνεται περιγραφικός χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση στο ρόλο του.
Σε μια άδεια σκηνή, μόνο με μεγάλα κούφια ημισφαίρια, ως πλανήτες, με κομμάτια καθρέφτες σαν τεράστια λέπια στην επιφάνειά τους με τις αντανακλάσεις του εσωτερικού τους κυλώματος και με την εύκολη μετακίνησή τους, ο σκηνογράφος Πάρις Μέξης δημιουργεί ένα χώρο δράσης με συμπαντική διάσταση. Ο ιδιαίτερα έξυπνος τρόπος με τον οποίο φώτισε ο Λευτέρης Παυλόπουλος τα πλαστικά μπουκάλια νερού, που κρατά ο χορός-κολυμβητές, λειτουργεί σαν τους αντικατοπτρισμούς που βλέπουν οι ταξιδιώτες της ερήμου.
Ο Δημήτρης Μπογδάνος με τον τρόπο που προσέγγισε τον δικό του «Μικρό Πρίγκιπα», “Mon Petit Prince”, ντυμένο με το συνεχές μουσικό χαλί του “Nature Boy” από την υποβλητική φωνή του Νατ Κινγκ Κόουλ δημιούργησε ένα σκοτεινό παραμύθι με μυστηριώδη ατμόσφαιρα, και με φιλοσοφικές και μεταφυσικές προεκτάσεις.
Μια παράσταση δομημένη με έμπνευση και φαντασία, η οποία θα λειτουργούσε καλύτερα και πιο ατμοσφαιρικά σε ένα μικρότερο χώρο δημιουργώντας μια πιο στενή και άμεση σχέση μεταξύ ηθοποιών και θεατών.
2000
2k
