Το διήγημα του Φραντς Κάφκα «Αναφορά σε μια Ακαδημία» επέλεξε για την πρώτη της σκηνοθετική δουλειά η Ελένη Παργινού, προκειμένου να πειραματιστεί με σωματικά και αφηγηματικά εργαλεία, δίνοντας με αυτό τον τρόπο το στίγμα του καλλιτεχνικού της προσανατολισμού.
Η αλληγορική ιστορία ενός πιθήκου που εξανθρωπίζεται προκειμένου να βρει το χώρο του στον κόσμο των ανθρώπων για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του.
Στον περιορισμένο χώρο ενός κουτιού-βάθρου, που οριοθετείται συνεχώς, η Ελένη μαζί με την Κατερίνα Παρίσσου αφηγούνται σωματοκεντρικά το εμβληματικό διήγημα του F.Kafka.
Από τη Μάρω Καστράτου
«Αναφορά σε μια Ακαδημία του Φραντς Κάφκα. Η αλληγορική ιστορία ενός πιθήκου που εξανθρωπίζεται προκειμένου να βρει τον χώρο του στον κόσμο των ανθρώπων για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Για πιο λόγο επέλεξες να σκηνοθετήσεις και να ερμηνεύσεις μαζί με την Κατερίνα Παρίσσου το συγκεκριμένο διήγημα;
Έχει πολλούς λόγους να θέλει κανείς να ασχοληθεί με τον Κάφκα. Πάντα είχε και πάντα θα έχει. Πόσο μάλλον σήμερα. Που η σημερινή κοινωνία δημιουργεί μία ατμόσφαιρα Καφκική. Ένα τοπίο μάλλον αρνητικό και σκοτεινό, διατηρώντας όμως πάντα την κρυφή ελπίδα μιας λύτρωσης. Στο συγκριμένο διήγημα ο Κάφκα βάζει αυτό το πλάσμα σε ένα παιχνίδι επινόησης εαυτού προκειμένου να ανταπεξέλθει. Το στοιχείο αυτό και ο τρόπος που το κάνει, κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον μου.
Ελένη το έργο αυτό είναι η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα. Ωστόσο εμφανίζεσαι και ως ηθοποιός στο συγκεκριμένο έργο. Τελικά τι είναι πιο δύσκολο, να σκηνοθετείς ή να ερμηνεύεις;
Η συγκεκριμένη δουλειά ξεκίνησε με μία διάθεση να πειραματιστούμε και ήταν ζητούμενο να την δω και να την παρατηρήσω απ’ όσες περισσότερες οπτικές γωνίες μπορούσα. Απ’ όλες, αν ήταν δυνατόν. Κατά συνέπεια, δεν ξεχώρισαν και πολύ οι δύο αυτές ιδιότητες. Στην προκειμένη, η πράξη δημιουργούσε την σκέψη και η σκέψη οδηγούσε την πράξη. Μάλλον το ένα σμίλευε το άλλο. Και αυτό μου άρεσε πολύ. Το γεγονός ότι ήμασταν μόνο δύο, εγώ και η Κατερίνα, ίσως να το έκανε πιο βοηθητικό.
Στην παράσταση χρησιμοποιείτε και οι δυο ηθοποιοί τόσο αφηγηματικά όσο και σωματικά εργαλεία στον περιορισμένο χώρο ενός κουτιού – βάθρου που οριοθετείται συνεχώς.
Εξ’ αρχής ήθελα να ψάξουμε σωματικούς τρόπους, να διερευνήσουμε το σκηνικό σώμα και να το χρησιμοποιήσουμε σε συνδυασμό με έναν αφηγηματικό λόγο. Όλη η δράση περιορίζεται σε ένα βάθρο – κουτί που οριοθετείται συνεχώς από μία μεζούρα. Συμβολισμός που χρησιμοποιήσαμε και δηλώνει το μέτρο, το όριο, τον περιορισμό
Ένα από τα βασικά νοήματα του έργου είναι ο διακαής πόθος του ανθρώπου για ελευθερία. Τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε στη σημερινή δυτική κοινωνία;
Είμαστε ελεύθεροι στον βαθμό που πιστεύουμε ότι είμαστε. Ή που μας επιτρέπουν να είμαστε. Στοιχεία ανελευθερίας υπάρχουν. Πολλά. Και δεν περιορίζονται μόνο στις δυτικές κοινωνίες. Οι σημερινές δυτικές κοινωνίες ενδεχομένως να καλλιεργούν περισσότερες ψευδαισθήσεις ως προς αυτό.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα σου την Κεφαλονιά με μεγάλη επιτυχία.
Η δουλειά προετοιμάστηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Κεφαλονιά. Ο χώρος που θα δουλεύαμε βρέθηκε εκεί. Στην αρχή φάνταζε αρκετά δύσκολο αφού έπρεπε να μετατοπιστούν πολλά. Η συνέχεια όμως απέδειξε ότι ήταν πολύ γοητευτικό και πολύ δημιουργικό εγχείρημα. Η δουλειά βρήκε την ανταπόκρισή της κι αυτό ήταν ευχάριστο.
Πέραν των δραματικών σου σπουδών έχεις σπουδάσει επίσης στην «Ραλλού Μάνου» και την Κρατική Σχολή Χορού. Φαντάζομαι ο χορός εξέλιξε την υποκριτική σου σπουδή, όπως και το αντίστροφο.
Ξεκίνησα τις σπουδές μου από τον χορό και συνέχισα στην δραματική του «Εμπρός- Θεατροεργαστήριον». Ξεκίνησα από το σώμα. Το σώμα το νιώθω σαν την βάση μου. Όμως πάντα με ενδιαφέρει η απέναντι περιοχή. Το σώμα με ενδιαφέρει ως όχημα, το ζητούμενό μου βρίσκεται απέναντι. Δεν ξέρω πού και τί είναι αυτό, αυτή την στιγμή μπορώ να προσδιορίσω μόνο μία ανησυχία μου. Με αυτή την διάθεση άλλωστε ξεκίνησα να δουλεύω την «Αναφορά».
Λένε ότι ο καλός χορευτής είναι ο πειθαρχημένος χορευτής. Τελικά η ελευθερία έρχεται μέσα από την πειθαρχία;
Για να αποκτήσει κανείς την γνώση κάποιου πράγματος, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, χρειάζεται κατ’ εμέ, χρόνος και επιμονή. Το να βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία που να διαθέτει χρόνο και επιμονή για κάτι, να έχεις δηλαδή, κατά τρόπο αυτόνομο, την κατάλληλη στοχοπροσήλωση, ίσως να οδηγήσει σε κάποιο ‘’βάθος’’. Και αυτό μάλλον απελευθερώνει.
Τα μελλοντικά σου καλλιτεχνικά σχέδια;
Η επιθυμία για κάτι επόμενο υπάρχει. Πρώτα όμως, θα ήθελα να ολοκληρώσει το ταξίδι της η «Αναφορά», να δω το όλο εγχείρημα από μία απόσταση και να το επαναξιολογήσω.
Ταυτότητα Παράστασης
Συντελεστές
Μετάφραση: Δανάη Σπηλιώτη
Σκηνοθεσία: Ελένη Παργινού
Μουσική: Κώστας Φραντζής
Σκηνικά: Μαρία Τερέζα Ντε Ροζάριο
Κοστούμια: Γιάννα Ρεσβάνη
Σχεδιασμός φωτισμού: Περικλής Μαθιέλης
Ηχοληψία- Μίξη Ήχου: Φίλιππος Σαλαπάτας
Video teaser- trailer: Έλενα Μπονέλη
Φωτογραφία: Dionysia Duke
Σχεδιασμός Αφίσας- Προγράμματος: Διονυσία Φωκά
Παίζουν: Κατερίνα Παρίσσου, Ελένη Παργινού
Info:
Τοποθεσία: Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4 (πίσω από το Πάντειο), Καλλιθέα
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016, ώρα: 21.30.
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30. Μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου 2016. Διάρκεια παράστασης 55’
Πληροφορίες: Τηλ.: 21 0922 9579
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10 €
2000
2k
