«Ο ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ» ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΡΙΖΟΥ ΡΑΓΚΑΒΗ ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΖΟΥΛΙΑ
Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής (1809-1892) υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα που άφησε το «στίγμα» του στον πανεπιστημιακό χώρο, την πολιτική και τη λογοτεχνία. Έγραψε ποίηση, διηγήματα, μυθιστορήματα και θέατρο.
Το 1845 γράφει το θεατρικό έργο «Του Κουτρούλη ο γάμος», μια απολαυστική καυστική σάτιρα, και δέκα χρόνια αργότερα, το 1855, τον «Συμβολαιογράφο». Μια ηθογραφία εποχής με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, την εποχή της Αγγλικής κυριαρχίας στην Κεφαλονιά, στις αρχές του 19ουαιώνα, στον πυρήνα της οποίας υπάρχει ένας φόνος. Μια αστυνομική νουβέλα, από τις πρώτες του είδους στην ελληνική λογοτεχνία, που φωτίζει τον ψυχισμό των ηρώων και συγχρόνως ενσωματώνει το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο του αστυνομικού είδους: να γνωρίζει ο αναγνώστης-θεατής τον πραγματικό ένοχο και να παρακολουθεί εναγωνίως την τύχη του εγκλωβισμένου αθώου σε ένα δόλιο σχέδιο.
Ένα έργο που διαθέτει όλα τα στοιχεία που «αλατοπιπερώνουν» μια πλοκή: έρωτα, δολοφονίες, μηχανορραφίες, ίντριγκες, σύγκρουση του καλού και του κακού. Γι’ αυτό βέβαια όταν μεταφέρθηκε στην τηλεόραση το 1979 από την ασπρόμαυρη ΕΡΤ1 εκείνης της εποχής, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη, σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία.
Φέτος, στο θέατρο «Χώρα», ο Πέτρος Ζούλιας διασκευάζει και σκηνοθετεί τον «Συμβολαιογράφο», συστήνοντας εκ νέου το έργο του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή και στους νεωτέρους. Ο Πέτρος Ζούλιας διαθέτει ένα «βαρύ χαρτί» στη διανομή του έργου: τον Σταμάτη Φασουλή στο ρόλο του Σιορ Τάπα.
Ο Σταμάτης Φασουλής, μετά τον εξαιρετικό του «Μπαμπά» του Florian Zeller το 2015 ανεβαίνει ξανά στο θεατρικό σανίδι ερμηνεύοντας έναν ακόμη «πατέρα», τον συμβολαιογράφο, Σιορ Τάπα, ο οποίος οδηγείται από την απέραντη αγάπη του για τη μοναχοκόρη του, Μαρίνα, στην απάτη, την ίντριγκα, το έγκλημα και τελικά στην τρέλα.
Η μεταφορά του κειμένου στη σκηνή είναι καλοδουλεμένη, κρατά το ενδιαφέρον του κοινού και ρέει διατηρώντας το κεφαλλονίτικο ιδίωμα. Ωστόσο η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια δεν προσθέτει κάτι το ξεχωριστό στην παράσταση. Μια δουλειά που σέβεται το θεατή χωρίς όμως ιδιαίτερη έμπνευση. Όλη η παράσταση στηρίζεται στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών.
Ο Σταμάτης Φασουλής ακροβατεί περίτεχνα ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, τονίζοντας τις λεπτές αποχρώσεις του ρόλου του και καταλήγει σε έναν τραγικό ήρωα, πληρώνοντας το τίμημα των επιλογών του, που περιπλανιέται αλλοπαρμένος στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι, παραπέμποντας στην διέξοδο προς την τρέλα του Βασιλιά Ληρ.
Η Ευγενία Δημητροπούλου με την αιθέρια παρουσίασή της και τη γλυκύτητα του προσώπου της δημιουργεί μια αθώα και εύθραυστη Μαρίνα. Ο Δημήτρης Καραμπέτσης, καίριος και εκφραστικός ερμηνεύει τον αδελφικό φίλο του δολοφονημένου κόντε καθώς και ο Κώστας Φαλελάκης είναι στιβαρός και λιτός στο ρόλο του αδέκαστου εισαγγελέα. Ο Αντώνης Λουδάρος, στο ρόλο του υπηρέτη του κόντε, δημιουργεί μια ιδιαίτερα εκφραστική λαϊκή φιγούρα που συνδυάζει την κουτοπονηριά, το χιούμορ και τη βαθιά αφοσίωση στον αφέντη του. Ο Ρένος Ρώτας, ως αθώος Ροδίνης, ο Αλέξανδρος Πέρρος, ως τυχοδιώκτης ανιψιός και η Όλγα Σκιαδαρέση υπηρετούν με συνέπεια τους ρόλους τους.
Τα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή δίνουν λύσεις στους πολλαπλούς χώρους δράσης αλλά είναι πολύ απλά, σχεδόν απλοϊκά, και «προδίδουν» μια χαμηλού κόστους παραγωγή. Τα κοστούμια (Αναστασία Αρσένη) αποδίδουν εύστοχα την εποχή του έργου με κάπως υπερφορτωμένο το κοστούμι του Σιορ Τάπα στο φινάλε, η μουσική (Παναγιώτης Αυγερινός) τονίζει τις ψυχολογικές καταστάσεις και ενισχύει το σασπένς του έργου, ενώ οι φωτισμοί (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) λειτουργούν ατμοσφαιρικά.
Μια παράσταση με δυνατή ιστορία και πολύ αξιόλογους ερμηνευτές που άξιζε όμως μιας πιο ευφάνταστης σκηνοθεσίας και βέβαια μιας πιο εντυπωσιακής παραγωγής.
2000
2k
