Στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου παρουσιάζεται μια εξαιρετική παράσταση χορού από τέσσερα ζευγάρια που διανύουν την τρίτη ηλικία. Οκτώ καταξιωμένοι ηθοποιοί ερμηνεύουν με ιδιαίτερη ευαισθησία, εκφραστικότητα και σωματική ευελιξία (!!!) τη χορογραφία της Παναγιώτας Καλλιμάνη.
Στην παράσταση “AllezViens…” απουσιάζει ο λόγος, βασιλεύει η σιωπή βυθισμένη στη θάλασσα των συναισθημάτων της μουσικής που ξυπνά την κίνηση και εκείνη πυροδοτεί τη μνήμη ή τη μνήμη που αποκαλύπτεται μέσω της κίνησης.
Η ταλαντούχα χορογράφος Παναγιώτα Καλλιμάνη εμπνέεται, όπως δηλώνει στο πρόγραμμα, από τις ταινίες: «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν» του Σίντνεϊ Πόλακ και «Amour» του Μίχαελ Χάνεκε και δημιουργεί τη δική της χορογραφία-περφόρμανς. Επιλέγει συνειδητά ικανότατους ηθοποιούς : Αλίκη Αλεξανδράκη, Κώστα Γαλανάκη, Γιάννη Δεγαΐτη, Αντώνη Ιορδάνου, Βασίλη Καραμπούλα, Υβόννη Μαλτέζου, Ράνια Οικονομίδου, Αννέζα Παπαδοπούλου, για να «υλοποιήσουν» το όραμά της. Γιατί χρειάζεται τη σκηνική τους εμπειρία, την εκφραστικότητα των σωμάτων τους και την υποκριτική τους δεινότητα.
Τέσσερα ζευγάρια εκφράζουν τέσσερις διαφορετικές στάσεις ζωής, τέσσερις ξεχωριστές τροχιές μνήμης και κίνησης μέσα στον χρόνο.
Οι θέσεις των θεατών οριοθετούν ένα τετράγωνο, ένα νοητό «ρινγκ» όπου αδύναμα, βαριά σώματα κινούνται αργά στο χώρο, σέρνονται πάνω στο ξύλινο δάπεδο, εξαρτώνται από μια καρέκλα και σπάνια αποσπώνται από αυτήν.
Αργές, ανεπαίσθητες, απειροελάχιστες κινήσεις, επαναλαμβανόμενες, μαρτυρούν την έλλειψη επικοινωνίας, τη μοναξιά, τη φυσική φθορά των σωμάτων και των σχέσεων μέσα στον χρόνο, την καταπιεστική εξάρτηση, τη βάναυση συμπεριφορά, το «φτερούγισμα» της ψυχής, την αρμονική συμβίωση και συντροφικότητα μέσα από ένα μαραθώνιο χορού. Σχέσεις αναδύονται, αποκαλύπτονται και αναπαράγονται, ενώ το παρελθόν «τροφοδοτεί» ένα αδύναμο παρόν.
Η δημιουργία του διακριτικού ηχητικού τοπίου από τον Σταύρο Γασπαράτο και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη «ντύνουν» την ατμοσφαιρική χορευτική περφόρμανς αποτυπώνοντας την ψυχική διάθεση των ηθοποιών-χορευτών.
Μια βαθιά συναισθηματική δουλειά, που παραπέμπει σε ένα παρόμοιο πιο εξωστρεφές έργο της Πίνα Μπάους, το “Kontakthof”. Ένα μικρό διαμαντάκι, διάρκειας μόλις 50 λεπτών, που αγγίζει τον μεγαλύτερο ηλικιακά θεατή και προϊδεάζει τον νεώτερο σύμφωνα με το ρητό: «εκεί που είσαι ήμουνα, εδώ που είμαι θα ‘ρθεις…».
2000
2k
