Το έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Στίβεν Μπέλμπερ (Stephen Belber) με τίτλο “Tape” σκηνοθετεί στο Θέατρο 104 ο Θοδωρής Βουρνάς. Γράφτηκε το 1999 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Actors Theatre του Louisville, ενώ στη συνέχεια έγινε ταινία (2001) σε σκηνοθεσία Richard Linklater και τους Ethan Hawke, Robert Sean Leonard και Uma Thurman στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο δωμάτιο ενός φτηνού μοτέλ στο Lansing του Michigan, όπου έχει καταλύσει ο Βινς, βαποράκι και πυροσβέστης, για να συναντήσει τον παλιό του φίλο Τζον και να υποστηρίξει με την παρουσία του τη συμμετοχή της ταινίας του τελευταίου στο τοπικό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Οι δυο τους παλαιοί γνώριμοι από το σχολείο, αρχίζουν και θυμούνται τα νεανικά τους χρόνια, αναμοχλεύουν αναμνήσεις και αναπόφευκτα η κουβέντα τους φτάνει και στην Έιμι, φιλενάδα για λίγο καιρό του Βινς, με τον οποίο όμως δεν είχαν ουσιαστική σεξουαλική επαφή και η οποία λίγο καιρό αφού διέκοψε τη σχέση τους έκανε σεξ με τον Τζον. Ο Βινς υποστηρίζει ότι η Έιμι του ανέφερε [πως ο Τζον σε εκείνη τη σεξουαλική τους συνεύρεση τη βίασε, κάτι που αρχικά ο τελευταίος αρνείται κατηγορηματικά. Οι διαξιφισμοί των δύο αντρών γενικεύονται και λαμβάνουν διαστάσεις μιας ευρύτερης κόντρας μεταξύ τους που τείνει να διαλύσει οριστικά τη σχέση τους, ενώ στο τέλος της ο Βινς καταφέρνει τον Τζον να ομολογήσει το βιασμό, καταγράφοντας την ομολογία αυτή σε μια κασέτα, την οποία απειλεί να παραδώσει στην Έιμι, η οποία αναμένεται από στιγμή σε στιγμή, ούσα καλεσμένη του σε δείπνο. Η άφιξη της κοπέλας (η οποία σημειωτέον έχει γίνει αντιεισαγγελέας στην πόλη) ανατρέπει τα δεδομένα, καθώς η δική της εκδοχή επί του συγκεκριμένου θέματος διαφέρει και μπερδεύει τα πράγματα, τα οποία γίνονται ακόμα πιο τεταμένα, όταν αυτή καλεί την αστυνομία για να συλλάβει τον Βινς ως κάτοχο ναρκωτικών ουσιών και τον Τζον ως πιθανό βιαστή, δίνοντάς τους περίπου τέσσερα λεπτά για να εγκαταλείψουν το δωμάτιο και να αποφύγουν τη σύλληψη. Τη μετάφραση υπογράφει η Εμμανουέλα Αλεξίου και είναι σαφής, ακριβής, διατηρεί το χιούμορ και την ιδιαιτερότητα του αρχικού κειμένου ενώ χειρίζεται σωστά κάποια λογοπαίγνια. Τη δραματουργική επιμέλεια ανέλαβε ο σκηνοθέτης.
Ο Θοδωρής Βουρνάς στο σκηνοθετικό τιμόνι του εγχειρήματος αυτού, επιχειρεί να φωτίσει τρεις διαφορετικές θεωρίες-απόψεις του ίδιου συμβάντος του παρελθόντος δύο φαινομενικά ανόμοιων ανθρώπων, με κοινό τόπο τις ερωτικές τους αναμνήσεις με την ίδια γυναίκα, που γίνεται ο συνδετικός τους κρίκος και ταυτόχρονα αυτή που οδηγεί την υποτιθέμενη φιλία τους στα άκρα και πυροδοτεί μια ολομέτωπη σύγκρουση μεταξύ τους. Οι δύο αντρικοί χαρακτήρες αντιμετωπίζονται με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και στάση ζωής τόσο στην εμφάνιση και τον τρόπο ντυσίματός τους, όσο στο σκηνικό τους στήσιμο και στον τρόπο ομιλίας και κίνησής τους. Παρά τις προφανείς διαφορές τους όμως υποβόσκει και υπονοείται μια κοινή βάση που τροφοδότησε τη μεταξύ τους σχέση και με την πάροδο του χρόνου και την κλιμάκωση της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, μοιάζουν ο ένας να αποτελεί έναν παραμορφωτικό καθρέφτη του άλλου. Η ωριμότητα, η πολιτική και κοινωνική ορθότητα, το κατεστημένο γίνονται τα υλικά τριών διαφορετικών θεωρήσεων του ίδιου περιστατικού που αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές κοσμοθεωρίες των ηρώων του έργου. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι, έχουν χιούμορ και συχνά θυμίζουν μια παρτίδα λεκτικού πινγκ πονγκ όπου ο ένας καιροφυλακτεί για να εκμεταλλευτεί το λάθος του άλλου. Οι αμήχανες στιγμές είναι λίγες, ενώ οι σιωπές που τις τονίζουν ίσως κρατούν μια ιδέα παραπάνω από όσο έπρεπε. Αλλά ο ρυθμός είναι γρήγορος, συχνά καταιγιστικός και οι ατάκες διαδέχονται η μία την άλλη, άλλες σκωπτικές και αστείες και άλλες σοβαρές και ενίοτε απειλητικές, με αποτέλεσμα ο θεατής να μη βαριέται και να παρακολουθεί με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος τις ανατροπές που επιφυλάσσει η παράσταση. Η γυναικεία παρουσία ανάμεσα στους δύο ανδρικούς πόλους του έργου αποδεικνύεται καταλυτική και αποτελεί το έναυσμα να πέσουν οι μάσκες και να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα που κρύβει μέσα του ο καθένας από τους ήρωες.
Ο Κώστας Κάππας αναλαμβάνει το ρόλο του Βινς, ο οποίος είναι πυροσβέστης αλλά και βαποράκι, ακολουθώντας μια ζωή μάλλον αντισυμβατική και ακραία. Με πολλή ενέργεια και σαρωτική σκηνική παρουσία, αποτυπώνει ένα γνήσια αστείο πειραχτήρι, που όμως διαθέτει επιχειρήματα αλλά και δομημένο λόγο, που μπορούν να φέρουν τελικά το συνομιλητή του σε δύσκολη θέση. Αεικίνητος, ενθουσιώδης, ξέρει να κρατά το μέτρο και τις ισορροπίες και να αποφεύγει τη φόρμα και την επανάληψη, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα πηγαίο, αυθόρμητο, αλλά ταυτόχρονα βαθιά ανασφαλή και με συναισθηματικά ελλείμματα. Ο Δημήτρης Λιακόπουλος υποδύεται τον Τζον, φίλο του Βινς, ο οποίος έχει μια θεωρητικά πιο συγκροτημένη και ώριμη ζωή, στην οποία προσπαθεί να μυήσει τον φίλο του. Μετά από μια κάπως αμήχανη και σφιγμένη εκκίνηση βρήκε την ουσία του ρόλου του και έπλασε έναν ήρωα θεωρητικά σίγουρο για τον εαυτό του, αλλά με σημαντικές ρωγμές ανασφάλειας και εσωτερικής σύγχυσης. Αποτέλεσε πολύ καλό αντίβαρο-κυματοθραύστη της ορμητικότητας του Βινς, ενώ γίνεται όλο και πιο επιθετικός και συναισθηματικά ασταθής, όσο νιώθει να διακυβεύεται η εσωτερική του ισορροπία. Η Εμμανουέλα Αλεξίου παίζει την Έιμι, το ερωτικό μήλον της έριδος των δύο φίλων, που πλέον είναι αντιεισαγγελέας κι έχει μια τακτοποιημένη και οργανωμένη ζωή στην πόλη. Δημιουργεί έναν τύπο γυναίκας γλυκιάς, συμπαθούς, λαμπερής, που ενώ δεν της λείπει η παιχνιδιάρικη διάθεση και η σπίθα στο βλέμμα, μοιάζει απόλυτα συνειδητοποιημένη και σίγουρη για τα θέλω και τα πιστεύω της και συμβιβασμένη με το παρελθόν. Με σκηνική άνεση, θηλυκότητα και μπρίο στην κίνησή της γίνεται ο ρυθμιστικός παράγοντας της βραδιάς και ο καταλύτης των ανατροπών της ιστορίας.
Ο σκηνικός χώρος του David Negrin απέδωσε εύστοχα και πειστικά ένα δωμάτιο φτηνού μοτέλ, με την ακαταστασία και την αταξία που χαρακτηρίζει το χαρακτήρα του Βινς. Τα κοστούμια του ίδιου ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικά των ηρώων που έντυσαν, έναν αφρόντιστο και ατημέλητο Βινς, έναν προσεγμένο και κάπως συντηρητικό Τζον και μια κομψή και μοδάτη Έιμι. Τους φωτισμούς επιμελήθηκε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, έδωσε έμφαση στα ανοιχτά πλάνα στην εξέλιξη της αντιπαράθεσης των δύο αντρών, ενώ εστίασε έξυπνα στη γυναικεία φιγούρα, όταν αυτή μπαίνει στη σκηνή και γίνεται το κέντρο της εξέλιξης της ιστορίας.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο 104, παρακολούθησα μια δροσερή, κεφάτη και εύστροφη παράσταση που βασίστηκε σε ένα σύγχρονο κείμενο με έξυπνο χιούμορ και ανατροπές στη ροή του, που δίνει έμφαση στο πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η οπτική του ίδιου γεγονότος από διαφορετικά άτομα. Με εξαίρεση κάποιες μικρές αρρυθμίες είχε γρήγορο τέμπο, ο λόγος είχε ζωντάνια, ροή και συνέχεια και κράτησε το ενδιαφέρον μου ακμαίο μέχρι το τέλος. Υποστηρίχθηκε βέβαια και με πολλή συνέπεια από τρεις ηθοποιούς που κατέθεσαν ταλέντο, ενέργεια και προσωπικότητα στη σκηνή και είχαν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, συμπληρώνοντας ερμηνευτικά ο ένας τον άλλο. Μία από τις πολύ καλές προτάσεις αυτού του θεατρικού χειμώνα.
2000
2k
