Ο Νομπελίστας συγγραφέας, σεναριογράφος και ηθοποιός Χάρολντ Πίντερ διαχειρίζεται την γνωστή προβληματική του: την υποκειμενική διάσταση της αλήθειας και την εισβολή ενός τρίτου προσώπου σε μία σχέση, στο έργο του «Η Κολεξιόν», με ιδιαίτερη μαεστρία. Ο Πίντερ έγραψε το έργο το 1961 για την τηλεόραση του B.B.C. Τελικά το έργο ανέβηκε στο Aldwych Theatre, στο Λονδίνο από τη Royal ShakespeareCompany, το 1962, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και του Πήτερ Χολ. Στην τηλεόραση παρουσιάστηκε πολύ αργότερα.
Η υποψία μιας ερωτικής απιστίας, κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού, εκτός Λονδίνου, για μια επίδειξη μόδας, γίνεται η αιτία να κλονιστεί η ισορροπία των σχέσεων μεταξύ δύο ζευγαριών: ενόςομοφυλόφιλου και ενός ετερόφυλου. Ένα ανελέητο παιχνίδι εξουσίας ξεκινά, η αλήθεια με το ψέμα διαπλέκεται διαρκώς, αμφιβολίες πλανώνται και μια καλά κρυμμένη σεξουαλική ταυτότητα, ενδεχομένως, να αφυπνιστεί.
Ο Πίντερ «κεντά» το έργο με τη γνωστή επιδεξιότητα του να χειρίζεται τον ελλιπή λόγο, τις παγερές σιωπές, τους υπαινικτικούς διαλόγους, το υφέρπον χιούμορ και την καυστική κοινωνική κριτική δημιουργώντας ένα πέπλο άλυτου μυστηρίου, χωρίς να ξεκαθαρίζει ποτέ το τοπίο των σχέσεων και των προθέσεων. Έτσι επιτυγχάνει αφενός να κεντρίζει διαρκώς το ενδιαφέρον του θετή με ένα ντόμινο συνεχών ανατροπών και αφετέρου πλάθει ρόλους με ιδιαίτερες υποκριτικές δυνατότητες.
Ο Τάσος Πυργιέρης βυθίζεται στον κόσμο του Πίντερ και «αναδύεται» με ιδέες και σκηνοθετική στρατηγική. Αναδεικνύει τις ιδιαίτερες ποιότητες των ρόλων, αποκαλύπτει σκοτεινές πλευρές των ηρώων και φωτίζει με λοξό τρόπο τις διακυμάνσεις των σχέσεων. Τίποτα περιττό επί σκηνής. Κινεί τα πάντα μεθοδευμένα και κατορθώνει να συνδυάσει την πιντερική ατμόσφαιρα με το γοργό ρυθμό της εξέλιξης της δράσης. Ο Πυργιέρης εκμεταλλεύεται δημιουργικά τη μικρή σκηνή του θεάτρου Faust για να καθοδηγήσει τους τέσσερις ηθοποιούς σε μία ἀκρως ελεγχόμενη χορογραφημένη κίνηση που αποτυπώνει την συμπίεση και την καταπίεση αισθημάτων και συναισθημάτων.
Εξάλλου αυτά τα παγιδευμένα αισθήματα, τις περίπλοκες καταστάσεις και τις δυσερμήνευτες σχέσεις δηλώνει ο λευκός σφιχτά αμπαλαρισμένος με νάιλον «ντιζαινάτος» καναπές του αφαιρετικού και κατάλευκου σκηνικού της Ελίνας Δράκου με τις αόρατες πόρτες να ανοιγοκλείνουν όπως και το λευκό τυλιγμένο σφιχτά με νάυλον «προχωρημένο» μπαρ. Ένα κατακόκκινο «παραδοσιακό» τηλέφωνο μαρτυρά την εποχή γραφής του έργου, επιλογή του σκηνοθέτη, το δε κουδούνισμα του υποδαυλίζει τις ευάλωτες σχέσεις.
Οι τέσσερις ταλαντούχοι ηθοποιοί: Αλέξανδρος Βάρθης, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Θάνος Λέκκας, Χρήστος Σταθούσης υπηρετούν απόλυτα την σκηνοθετική σύλληψη χρωματίζοντας με επιδέξιες πινελιές την πολυπλοκότητα των ρόλων.
Η Παναγιώτα Βιτετζάκη, η πέτρα του σκανδάλου, ως μοιραία γυναίκα, μέσα στο θεσπέσιο, μοδάτο, tres chic φόρεμά της, (κοστούμια Βασίλης Ζούλιας) με το αλαβάστρινο, παγερό πρόσωπο σκορπά έναν έντονο ερωτισμό προκαλώντας αναστάτωση στις σχέσεις και των δύο ζευγαριών. Ο Αλέξανδρος Βάρθης, υπέροχος μέσα στο ατσαλάκωτο κοστούμι του, αποδίδει με στυλιζαρισμένο παίξιμο και Βρετανικό φλέγμα τον απατημένο σύζυγο. Αποκαλυπτική η σκηνή, της παραλίγο «μονομαχίας» με τα μαχαίρια τυριού, με τον εραστή της γυναίκας του, στην οποία το «ατσαλάκωτο προσωπείο» του εμφανίζει ρωγμές. Ο Πυργιέρης στήνει με ευστροφία αυτή την σκηνή αφήνοντας να εννοηθεί ότι διεγείρεται μια καταπιεσμένη σεξουαλική ταυτότητα. Ο Θάνος Λέκκας με απόλυτη συνέπεια παίζει το ρόλο του απατημένου συντρόφου, διατηρεί το κύρος της κοινωνικής του τάξης, ελίσσεται με κομψό τρόπο για να έχει πάντα τον έλεγχο της κατάστασης και κρατά τον σύντροφό του κοντά του καταπιέζοντας τον και υποτιμώντας τον για την ταπεινή του καταγωγή, που ίσως να είναι αυτό που τον εξιτάρει περισσότερο. Ο Χρήστος Σταθούσης καταθέτει μια επιτυχημένη ερμηνεία στο ρόλο του εραστή στην εν λόγω απιστία. Με εύπλαστες κινήσεις και «παιχνιδιάρικη» εξωστρεφή υποκριτική συσκοτίζει με δεξιοτεχνία συνεχώς την αλήθεια και το ψέμα, αναστατώνοντας τον σύντροφό του (Θάνο Λέκκα) με αμφιβολίες και αποσυντονίζοντας τον απατημένο σύζυγο (Αλέξανδρος Βάρθης) με τον διφορούμενο ερωτισμό που εκπέμπει.
Η θεατρικότατη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη αποδίδει άψογα το πιντερικό σύμπαν. Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Μαραμή εμπλουτίζει ουσιαστικά την πιντερική ατμόσφαιρα και οι λειτουργικοί φωτισμοί της Μαριέττας Παυλάκη «ντύνουν» την παράσταση δημιουργικά ενισχύοντας το διφορούμενο πιντερικό πνεύμα.
Ο Τάσος Πυργιέρης δημιούργησε μια έξυπνη παράσταση που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το αμφιλεγόμενο τέλος, ωθώντας το να σχηματίσει τη δική του εκδοχή για τα τεκτενόμενα επί σκηνής.
2000
2k
