Ο 38χρονος Alexander Ζeldin, Βρετανός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης, παρουσιάζει πρώτη φορά δουλειά του στην Ελλάδα, συμμετέχοντας στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με μια διεθνή συμπαραγωγή, τις ” Εξομολογήσεις”. Ένα έργο εμπνευσμένο από τις συναντήσεις με τη μητέρα του, στις οποίες του μιλά για τη ζωή της και τις εμπειρίες που βίωσε.
Ο Zeldin ‘υφαίνει’ με επιδεξιότητα αυτό το πρωτογενές υλικό με στοιχεία μυθοπλασίας και δημιουργεί ένα φανταστικό σενάριο για τη ζωή μιας απλής καθημερινής γυναίκας. Ένα έργο που απεικονίζει σε σκηνές τη διαδρομή μιας γυναίκας από την αποφοίτησή της από το σχολείο μέχρι τα 80 της περίπου χρόνια. Μια διαδρομή που διανύει το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα και δρασκελιζει στον 21ον αιώνα. Μέσα από αυτά τα θραύσματα μνήμης που ακολουθούν χρονική αλληλουχία σκιαγραφείται όλη η περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα: οι κοινωνικές συμβάσεις, η επιβολή της πατριαρχίας, τα ταμπού της κάθε εποχής, η αναζήτηση ταυτότητας, η προσπάθεια για αυτονομία, η αναζήτηση του ονείρου, το πάθος για γνώση, οι πληγές που ανοίγουν….
Η ηρωίδα του έργου μετά την αποτυχία της να περάσει στο πανεπιστήμιο πιέζεται από τη συντηρητική μητέρα της να παντρευτεί έναν νεαρό αξιωματικό του ναυτικού. Όταν ο σύζυγός της θελήσει να αποκτήσουν παιδί, αυτή αρνείται και της ζητά διαζύγιο. Ελεύθερη πλέον προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο διεκδικώντας το όνειρό της: να σπουδάσει. Κι από απλή δασκάλα τεχνικών κατορθώνει να γίνει ιστορικός τέχνης. Μετά από μια πορεία διεκδικήσεων, ανταγωνισμών και επώδυνων εμπειριών (έχοντας υποστεί κακοποίηση από έναν καθηγητή της) μεταναστεύει από την Αυστραλία στη Βρετανία. Ταξιδεύει σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις για να επισκεφθεί μουσεία και μεταξύ αυτών το Παρίσι για να θαυμάσει από κοντά τον πίνακα του Βαττώ, τον “Πιερότο”, στο μουσείο του Λούβρου. Έναν πίνακα τον οποίο σγαπούσε ιδιαίτερα ο πατέρας της. Αυτή η αγάπη την ώθησε να εξειδικευτεί σε αυτόν τον ‘ θλιμμένο Πιερότο’, μια εξόχως θεατρική φιγούρα. Περίπου 42 χρονών θα γνωρίσει έναν 58χρονο Ρωοοεβραίο εμιγκρέ με τον οποίον αισθάνεται ότι θέλει να αποκτήσει παιδιά. Τότε θα χτυπήσει το βιολογικό της ρολόι και θα αποκτήσει δύο γιούς.
Ο Zeldin καταγράφει με διεισδυτική ματιά μεν αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη θεατρική πρωτοτυπία τη ζωή της ηρωίδας. Ανιχνεύει με συνέπεια, εντιμότητα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση τον ψυχισμό της ηρωίδας του: σαν γυναίκα, καλλιεργημένο άτομο, σύζυγο και μητέρα ακολουθώντας το σκηνοθετικό πνεύμα του Πίτερ Μπρουκ (διετέλεσε βοηθός του 2011-2014) και το ρεαλιστικό ιδίωμα του Κεν Λόουτς. Στις προθέσεις του δεν είναι να επικρίνει, να δίδαξει ή να προτείνει λύσεις. Θέλει απλά να παραθέσει σκηνές , φέτες ζωής, όπως η ηρωίδα τις ανακαλεί στη μνήμη της. Για αυτόν τον λόγο, αρκετές φορές η ηρωίδα σε προχωρημένη ηλικία βρίσκεται μαζί με την νεαρή ηρωίδα και με τους άλλους χαρακτήρες επί σκηνής ή παρακολουθεί τη δράση του έργου από την πλατεία. Επίσης ανοίγει και κλείνει την αυλαία -σαν να ανοιγοκλείνει τα μάτια της- και κάθε φορά να παρουσιάζεται μια άλλη σκηνή από τη ζωή της. Ο Zeldin δομεί την κάθε σκηνή, αυτό το αποτύπωμα ζωής, με συνοχή: αρχή, μέση και κορύφωση, δημιουργώντας ένα σφιχτοδεμένο αφήγημα.
Συχνά η θεατρική σκηνή ‘εγκολπώνεται’ μια άλλη θεατρική μπούκα (σκηνή) και πολλές φορές τα σκηνικά αλλάζουν μπροστά στους θεατές. Τα φώτα της πλατείας δεν σβήνουν ποτέ, μόνον μερικές φορές χαμηλώνουν σαν η πλατεία να είναι μέρος της παράστασς, μια προέκταση της δράσης του έργου, με συνδετικό κρίκο την ηλικιωμένη ηρωίδα που παρακολουθεί από την πλατεία. Ένας λοξός και υπονομευτικός τρόπος συνεχούς ανασκευής του ρεαλιστικού τρόπου προσέγγισης του έργου, ο οποίος προσδίδει μια έντονη θεατρικότητα.
Οι 9 ηθοποιοί της παράστασης, Joe Bannister, Amelda Brown, Jerry Killick, Lilit Lesser, Brian Lipson, Eryn Jean Norvill, Pamela Rabe, Gabrielle Scawthorn και Yasser Zadeh, διαφορετικών φύλων, ηλικιών και ταυτοτήτων ερμηνεύουν τους ρόλους τους, με εξαιρετικό τρόπο, ακολουθώντας το σκηνοθετικό πνεύμα.
Μια παράσταση η οποία, μιλώντας για τους προσωπικούς αγώνες μιας γυναίκας για αυτοδιάθεση, ελευθερία, αξιοπρέπεια και μόρφωση, με μια ίσως παλιά θεατρική γλώσσα, ωστόσο με έξυπνες ιδιαιτερότητες, τελικά κατορθώνει να ενθουσιάσει μέρος των θεατών και ένα άλλο, φοβούμαι πως όχι.
.
2000
2k
