Την παράσταση Scarmface σκηνοθετεί στο Θέατρο Επί Κολωνώ ο Johny O (Γιάννης Οικονομίδης) και η οποία συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Βασίζεται στην βωβή ταινία του 1932 με τίτλο Scarface (Ο Σημαδεμένος), με σκηνοθέτη τον Howard Hawks, η οποία στηρίχθηκε σε χαλαρές γραμμές στο ομώνυμο βιβλίο του 1929 του Armitage Trail (εκδόθηκε το 1930). Το 1983 ο Brian De Palma σκηνοθέτησε την πιο γνωστή ταινία με το ίδιο όνομα και πρωταγωνιστή τον Al Pacino. Στη Νέα Υόρκη την εποχή της ποτοαπαγόρευσης η Μαφία και το οργανωμένο έγκλημα κυριαρχούν στην πόλη, ελέγχουν σχεδόν τα πάντα και γίνονται η ραχοκοκκαλιά της. Εξέχουσα θέση στην ιεραρχία έχουν κάποιοι Ιταλοί και δη Σικελοί, οι οποίοι έχουν χωρίσει την πόλη σε σφαίρες επιρροής και τη λυμαίνονται. Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους παραμένει μεγάλος και ασίγαστος, καθώς η δίψα για περισσότερη εξουσία και μεγαλύτερο πλούτο γίνεται ακόρεστη και όλοι επιθυμούν να γίνουν Capo dei Capi και να απολαμβάνουν το σεβασμό και τη υποταγή όλων. Ο Πίπο, στο σενάριο, είναι ένας υψηλά ιστάμενος μαφιόζος, ενώ ο Τόνι παραμένει στη φυλακή, από την οποία αγωνίζονται να τον βγάλουν η μητέρα και η αδερφή του με τη βοήθεια του πρώτου. Και οι δύο είναι φιλόδοξοι αν και με διαφορετική κοινωνική θέση και δύναμη. Οι εφήμερες συμμαχίες, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, οι προδοσίες και οι αλλαγές στρατοπέδων είναι συνεχείς και σχεδόν ποτέ αναίμακτες, ενώ δε λείπουν και κάποιοι παράτολμοι και ενίοτε καταστροφικοί έρωτες. Η απληστία και η αλαζονεία γίνονται καθημερινοί σύντροφοι, ενώ τα παιχνίδια εξουσίας, επιβίωσης και επιβολής δε σταματούν ποτέ, γεγονότα και καταστάσεις δηλαδή που παραμένουν επίκαιρα μέχρι τις μέρες μας. Τη διασκευή που παρακολουθούμε στη σκηνή υπογράφει ο σκηνοθέτης.
Ο Johny O (Γιάννης Οικονομίδης) σκηνοθετεί την παράσταση χωρίς λόγια, αφήνοντας τα σώματα με τις κινήσεις, τις εκφράσεις και τις στάσεις τους να “ομιλούν” και να καθοδηγούν το θεατή στη ροή και την εξέλιξή της. Τα χείλη όποτε κινούνται κάνουν γκριμάτσες, εκφράζουν αγωνίες και επιθυμίες, βγάζουν άναρθρες κραυγές και ψιθύρους και αποτυπώνουν σκέψεις και συναισθήματα. Η νουάρ ατμόσφαιρα διατηρείται στο ακέραιο, καθώς και μια black and white αισθητική υψηλών προδιαγραφών που φανερώνει δημιουργική φαντασία και συνδυάζεται εξαιρετικά με το εύστοχο, υφέρπον χιούμορ, κάποιες προβολές βίντεο, ένα έξυπνο και λειτουργικό δισδιάστατο σκηνικό και μια ερμηνευτική ομάδα μεγάλων δυνατοτήτων. Οι μουσικές παρεμβάσεις που συνοδεύουν τη σκηνική δράση είναι προσεκτικά επιλεγμένες και γίνονται ενεργό κύτταρο του έργου. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, χωρίς να λείπουν οι απαραίτητες ανάσες που βοηθούν το θεατή στην κατανόηση αυτών που παρακολουθεί κι έτσι το ενδιαφέρον δεν ατονεί ποτέ. Όλα τα πρωτογενή συστατικά του καλού θεάτρου είναι παρόντα, ενώ έχει δοθεί η δέουσα προσοχή στις λεπτομέρειες, ώστε η προσλαμβανόμενη θεατρική εμπειρία να είναι ολοκληρωμένη και να τέρπει με την ιδιαιτερότητα και την ευρηματικότητά της. Ακόμα και η υπερβολή χρησιμοποιείται δημιουργικά και οι όποιες μικρές αδυναμίες βρίσκονται σε τόσο δευτερεύουσα μοίρα που δεν επηρεάζουν την αρτιότητα του όλου εγχειρήματος.
Ο Γιώργος Ντούσης στο ρόλο του Πίπο (και του εκτελεστή) με εμφανείς επιρροές από την ερμηνεία του Marlon Brando στο Νονό καταφέρνει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα, ισορροπώντας εξαιρετικά ανάμεσα στην καλοδουλεμένη σάτιρα, την ουσία του ήρωά του και μια μπουφόνικη εκδοχή του, χωρίς να καταφεύγει ούτε στιγμή σε μια “εύκολη” καρικατούρα. Ο Johny O ερμηνεύει το σημαδεμένο Τόνι με ένταση, ακρίβεια και κλιμακούμενα συναισθήματα που παραπέμπουν στην άνοδο και την πτώση ενός μαφιόζου. Αυτά πηγάζουν από τις εκφράσεις, την κίνηση, αλλά και τη στάση του σώματος και καλύπτουν όλο το φάσμα από την αγωνία της φυλακής, το θρίαμβο και την αλαζονεία της αναρρίχησης, αλλά και τη συντριβή του ναδίρ. Η Μαρία Μπαλούτσου είναι η Μπέτι, η σύντροφος του αρχιμαφιόζου, η οποία έχει μια μεγάλη ευελιξία στο να αλλάζει πρόσωπα και ταυτότητες ακόμα και μέσα στην ίδια σκηνή. Άλλοτε ντίβα κι άλλοτε γατούλα, μπορεί να γίνει η δυναμική ερωμένη, η υποταγμένη γυναίκα, η πειστική συμφεροντολόγα ηρωίδα που κινείται σχεδόν πάντοτε με τη ροή των γεγονότων και προσαρμόζεται σε αυτά και όλα αυτά με μια θαυμαστή άνεση και φυσικότητα. Ο Αλέξης Βιδαλάκης παίζει τον Τζουζέπε, το βοηθό του αρχιμαφιόζου, έναν περιθωριακό τύπο προορισμένο να είναι μονίμως στη σκιά του εκάστοτε αφεντικού του. Δε χάνει ποτέ το μέτρο και συνδυάζει έξυπνα την άγαρμπη σκληρότητα ενός δευτεροκλασάτου μαφιόζου με τη χαριτωμένη “χαζομάρα” του εκτελεστικού οργάνου. Η Εύη Κολιούλη υποδύεται υποδειγματικά μια πονηρή και καταφερτζού μάνα (του Τόνι), χρησιμοποιώντας μαεστρικά και αβίαστα χιούμορ, επιμονή και μια γλυκιά χειραγώγηση για να επιτύχει τους σκοπούς της. Η Χριστίνα Δενδρινού ως τυφλή αδερφή του Τόνι έχει ένα μάλλον πηγαίο μπρίο και είναι απόλυτα πειστική σε έναν απαιτητικό (δεύτερο) χαρακτήρα, καταφέρνοντας να μείνει στη μνήμη του θεατή. Τέλος ο Βασίλης Καζής στους ρόλους του μπράβου, του μπάτσου και του Λουκέζε συμπληρώνει με το ταλέντο του ένα προσεκτικά επιλεγμένο καστ με πολύ καλή σκηνική χημεία και ομοιογένεια.
Τα δισδιάστατα σκηνικά του Αντώνη Νομικού είναι έξυπνα, λειτουργικά και γίνονται σημαντικά εργαλεία της ροής της παράστασης. Ο ίδιος επιμελήθηκε και τα πολύ καλά κοστούμια εποχής, αλλά και το εξαιρετικό μακιγιάζ. Τη μουσική της παράστασης επέλεξε ο σκηνοθέτης και μας μετέφερε στο πνεύμα μιας εποχής νοσταλγικής, αν και σκληρής. Η κίνηση της Ιωάννας Καμπυλαυκά ήταν προσεγμένη μέχρι τη λεπτομέρεια και στάθηκε επάξια δίπλα στη σκηνοθετική οπτική του όλου εγχειρήματος. Οι φωτισμοί από την ερμηνευτική ομάδα έδωσαν τη νουάρ ατμόσφαιρα που απαιτούνταν στην παράσταση, ενώ τα πολύ καλά βίντεο ήταν της Παναγιώτας Καντιάνη.
Συμπερασματικά, στο Θέατρο Επί Κολωνώ, παρακολούθησα μια παράσταση βωβού θεάτρου, όπου τη θέση του λόγου πήραν η κίνηση, τα σώματα, οι εκφράσεις και η μουσική, χωρίς ο θεατής να νιώσει αυτή την έλλειψη. Βασισμένη σε μια βωβή ταινία του 1932, έχει σενάριο, ατμόσφαιρα, ρυθμό κι έναν θίασο με πολύ ταλέντο, κέφι και εξαιρετική σκηνική χημεία, που καταθέτει την πιο ολοκληρωμένη του (ως τώρα) δουλειά και παίρνει δίκαια και αυθόρμητα μεγάλο χειροκρότημα.
2000
2k
