Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Ο Χρήστος Καρασαββίδης, απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει ήδη γράψει τα πρώτα του θεατρικά έργα, έχει ήδη παίξει και σκηνοθετήσει και έχει ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του στο θεατρικό χώρο. Ορμητικός, παθιασμένος, δημιουργικός, ταλαντούχος μοιράζεται τις σκέψεις, τα θέλω και τα μελλοντικά του σχέδια με τα Θ.Π!
Είναι Μάρτης του 1988. Γεννιέμαι. Παιδιόθεν υποστήριζα πως ο Ιχθύς είναι το ζώδιο του καλλιτέχνη.
Είναι Σεπτέμβρης του 2005. Απ ́το Αρσάκειο κατευθείαν στο Παν. Πειραιά να “πρέπει” να σπουδάσω Χρηματοοικονομικά. Χρηματιστής. Γιάπης. Ποιόν κοροϊδεύω;
Είναι Σεπτέμβρης του 2011. Τα Χρηματοοικονομικά δεν είχαν τύχη, οπότε αποφασίζω πως είναι όμορφο να αφήσω τους ισολογισμούς στην ησυχία τους και να μην αφήνω αποθημένα στον εαυτό μου. Μπροστά μου υπάρχει μόνο μια επιλογή, ένα θέμα ζωής και θανάτου: η δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Περνάω. Όλα αρχίζουν να παίρνουν το δρόμο τους.
Είναι Ιούνιος του 2013. Μόλις τελειώνω το δεύτερο έτος και μόλις έχω παραδώσει στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος τη “Μαύρη Ζάχαρη” -το πρώτο μου θεατρικό. Ετοιμάζομαι, όμως, για το τρίτο και τελευταίο έτος της δραματικής.
Είναι Μάιος του 2014 και με άλλους τέσσερις συμμαθητές μου απ ́τη δραματική, δημιουργούμε την ομάδα ΡαΚούν. Συμμετέχουμε στο Scratch του Bob Festival του Bios. Βγαίνουμε πρώτοι. Τέσσερις μήνες μετά, το Honeymoon, επίσημα πλέον στο ρεπερτόριο του θεάτρου, ανεβαίνει στο Basement. Ξαφνικά ακούμε για “καλύτερη νέα θεατρική ομάδα” αλλά δεν μας αγγίζει τίποτα.
Πίσω στον Ιούνιο του 2014. Ακόμη καλά καλά δεν έχω τελειώσει τη δραματική του Θεάτρου Τέχνης και βρίσκομαι μαζί με άλλους πέντε συμμαθητές να παίζουμε στο Ματωμένο Γάμο της Κιτσοπούλου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έχω πλέον καταλήξει πως η υποκριτική είναι πάνω απ’ όλα.
Είναι Φεβρουάριος του 2015. Μέσα σε όλα, είμαι βαθιά -στα όρια που τσακώνεσαι- σίγουρος πως γράφω και πολύ καλά. Ευτυχώς το πιστεύουν κι άλλοι και γίνομαι δεκτός στους νέους θεατρικούς συγγραφείς του Εθνικού Θεάτρου. Δεύτερη φορά μετά το Σεπτέμβρη του 2011 που χαμογελώ αυτάρεσκα. Μετά σοβαρεύω.
Σήμερα. Νιώθω τυχερός γιατί έχω καταφέρει να εργάζομαι, να δημιουργώ και εν τέλει να γεμίζω τη ζωή και τη δουλειά μου με αυτό που πραγματικά αγαπώ. Να ασχολούμαι με αυτό που μ ́αρέσει: το Θέατρο σε οποιαδήποτε μορφή του -υποκριτική, σκηνοθεσία, συγγραφή. Μάλλον με αυτή τη σειρά. Δεν ξέρω. Το Bios πιθανόν κατάλαβε το πάθος και την παράνοιά μου με το θέατρο και τη δημιουργία και με έκανε μέλος του Take Over– της ολοκαίνουριας ομάδας σχεδιασμού και οργάνωσης των εκδηλώσεών του.
Εν τω μεταξύ, έχω ξεκινήσει πρόβες για τις “Περσινές Βροχές” που από Οκτώβρη και κάθε Σάββατο και Κυριακή, θα παρουσιάζεται στο Blackbox του 104. Έχω τη χαρά στην πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά να σκηνοθετώ και να παίζει το κείμενό μου η Δώρα Παρδάλη – συμμαθήτριά μου στο Τέχνης κι υπέροχη ηθοποιός. Η δεύτερή μου σκηνοθεσία έρχεται από Ιανουάριο, επίσης σε δικό μου έργο, στο “Μη Χορέψεις” σε έναν αγαπημένο χώρο – το Basement του Bios -ναι, εκεί θα παίζω κιόλας. Μόνο που επειδή αν δε δουλεύω, οι ψυχαναγκασμοί θα βγουν στην επιφάνεια, από Μάιο θα έρθει κι η τρίτη μου σκηνοθεσία – αυτή έκπληξη ακόμα.
Ζούμε σε δυσλειτουργικές και φοβισμένες μέρες. Μόνο που αν δεν πιστέψουμε πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, δύσκολα θα έρθουν. Και πέρα και πάνω απ ́όλα, συγκεκριμένα μιλώντας για το θέατρο, οφείλουμε να εμπιστευτούμε τη νέα γενιά που προσπαθεί κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, τους νέους ηθοποιούς που είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη, του νέους σκηνοθέτες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από καμία άλλη γενιά, τους νέους συγγραφείς που κανένας δεν έχει εκτιμήσει τη δουλειά τους όπως της αξίζει. Τη νέα γενιά καλλιτεχνών που πράγματι πιστεύουν πως τα παράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Τη γενιά μου.
Πολλές και πολλοί από σας σκέφτεστε να δώσετε σε δραματικές σχολές το Σεπτέμβρη. Και καλά θα κάνετε. Θα ήθελα να σας πω ένα σωρό πράγματα, αλλά δεν έχω χώρο. Αν είχα χώρο θα σας έλεγα θα μην ακούτε εκείνους που σας λένε πως το θέατρο δεν είναι για όλους -πράγματι δεν είναι αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι για σας. Θα σας έλεγα πως τα χρόνια της δραματικής θα είναι απ ́τα πιο ενδιαφέροντα της ζωής σας. Θα σας έλεγα να μη δίνετε σημασία σ ́εκείνους που θα σας πουν πως η ανεργία είναι τεράστια στο χώρο -η ανεργία είναι τεράστια σε κάθε χώρο. Θα σας έλεγα πως ο ηθοποιός είναι ένα κουραστικό και βίαιο επάγγελμα, θα σας έλεγα πως η δραματική σχολή είναι πολύωρη κι εξαντλητική – αλλά είναι κάτι άλλο. Θα σας έλεγα πως θα βρεθείτε στο τέλος της ημέρας να πίνετε γρήγορα ποτά με τους συμμαθητές σας και να διαφωνείτε για το αν ο Άλμπι είναι καλύτερος απ ́τον Μπέκετ, αν ο αυτοσχεδιασμός βγήκε χάλια ή όχι, θα μιλάτε για νέους ηθοποιούς που θαυμάζετε, θα φαντάζεστε ρόλους, θα γίνετε αυστηροί με τις παραστάσεις· θα κάνετε ένα σωρό ακαταλαβίστικα για τους άλλους αλλά για σας υπέροχα πράγματα. Θα γνωρίσετε ενδιαφέροντες ανθρώπους, ταλαντούχους, φαντασμένους, φίλους, έρωτες. Δεν ξέρω αν θα θελήσετε να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα αλλά αυτό που ξέρω είναι πως δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα απ ́το να σε ρωτήσουν χρόνια μετά τί θα ήθελες να κάνεις και να απαντήσεις: “Πάντα ήθελα να δοκιμάσω να γίνω ηθοποιός, αλλά δεν πειράζει”. Φυσικά και πειράζει. Πέρυσι, στα 26 μου, τελείωσα τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και σας βεβαιώνω πως για το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι που δεν το έκανα ακόμα πιο νωρίς. Αν είχα χώρο, θα σας έλεγα να μην αφήσετε κανέναν να σας πει τι μπορείτε να κάνετε και τι όχι. Και πέρα και πάνω απ ́όλα να μη δημιουργήσετε στον εαυτό σας απωθημένα γιατί κάποιοι κάποτε σας έλεγαν: “Δεν είναι για σένα”. Κι αν δεν είναι για μένα, τελοσπάντων, για ποιόν είναι;
2000
2k
