Κόρη της ηθοποιού Ελένης Τσακάλου και του σκηνοθέτη Ντίνου Σπυροπουλου η Ίλια Σπυροπούλου ακολουθεί τα χνάρια της καλλιτεχνικής της οικογένειας με εργατικότητα, συνέπεια και ταλέντο. Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και απόφοιτος της δραματικής σχολής «Εξ Αρχής» ασχολείται με το θέατρο από τα 15 της χρόνια. Φέτος πρωταγωνιστεί σε δύο παραστάσεις : στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη και στην παιδική παράσταση «Η Χιονάτη» σε διασκευή της Ελένης Νικολάου Τσακάλου, στο Θεάτρο «Εξ Αρχής»… Ας τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Εξάρχεια όπου και ζω μέχρι σήμερα. Οι γονείς μου είναι και οι δύο ηθοποιοί, οπότε μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα στο θέατρο. Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα αναμνήσεις από καμαρίνια και κουίντες . Ήμουν όμως πάντα πειθαρχημένη προκειμένου να μη φέρνω σε δύσκολη θέση τους γονείς μου. Θυμάμαι έντονα όμως έναν καυγά με την αδερφή μου στα πέντε μου χρόνια, όταν ήθελα να ανοίξω την πόρτα να πάω στο θέατρο να βρω την μητέρα μου. Νομίζω πως το έβλεπα σαν δεύτερο σπίτι μου, κάτι που και σήμερα νιώθω.
Βρίσκομαι στο τελευταίο έτος των σπουδών μου στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών όπου σπουδάζω Φιλοσοφία. Έχω παρακολουθήσει μαθήματα drums και λατρεύω ό,τι σχετίζεται με τη μουσική. Επαγγελματικά άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο ήδη από το Καλοκαίρι του 2007 στην περιοδεία της παράστασης « Λυσιστράτη » με τον θίασο των Θεατρικών Οριζόντων. Στη συνέχεια ακολούθησε το έργο « Γκόλφω forever» μια παρωδία του έργου του Σπ. Περεσιάδη από τον Ντίνο Σπυρόπουλο. Το 2012 συμμετείχα στην παράσταση « Είμαι Χάλια» στο πλευρό της Ελένης Τσακάλου. Με το παιδικό θέατρο ασχολούμαι από το 2013, ξεκινώντας με την «Κοκκινοσκουφίτσα» του Σάρλ Περώ, η οποία συνεχίζεται έως σήμερα.
Παράλληλα, φέτος ξεκινάει και «Η Χιονάτη», μια δεύτερη παιδική παράσταση στο Θέατρο Εξ Αρχής. Θεωρώ πως το παιδικό θέατρο – σε αντίθεση με ό,τι θα σκεφτόταν κανείς – αποτελεί ένα ιδιαίτερα απαιτητικό είδος θεάτρου. Κι αυτό διότι τα παιδιά είναι οι αυστηρότεροι των θεατών. Θα πουν αυτό που νιώθουν και εισπράττουν και θα εκφραστούν αυτοστιγμεί . Αν αρέσεις, θα σε αγαπήσουν. Αν όχι, θα το δείξουν δίχως δισταγμό. Επιπλέον, το πάθος και η φαντασία – δυο βασικά όπλα στη «φαρέτρα» κάθε ηθοποιού στο παιδικό θέατρο, χρησιμοποιούνται στο μέγιστο βαθμό! Αυτό σε κάνει να εξασκείσαι και να νιώθεις ένταση και ζωντάνια ανά πάσα στιγμή.
– Σπούδασα θέατρο στη Σχολή θεάτρου Εξ Αρχής (Εμμανουήλ Μπενάκη και Δερβενίων 46 στα Εξάρχεια) όπου και εργάζομαι έως σήμερα.
Ήδη από 15 ετών παρακολουθούσα μαθήματα, ακόμα και με άτομα αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα. Αυτό με βοήθησε στο να έρθω σε επαφή με διαφορετικούς τρόπους πρόσληψης της πραγματικότητας και της Τέχνης του Θεάτρου.
-Παράσταση «Γκόλφω forever»: Έμαθα πάρα πολλά πράγματα, αν και δεν είχα τόσο ενεργό συμμετοχή. Ο ηθοποιός είναι παράλληλα και «εργάτης» καθώς πρέπει να ασχοληθεί με τα σκηνικά, την οργάνωση της παράστασης και τη συνεργασία του με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Ταυτόχρονα, όταν πρόκειται για συνεργασία – όπως ήταν το έργο αυτό – πρέπει να συντονιστείς και στη συμβίωση με τους συνεργάτες σου. Μια συμβίωση που είναι απολαυστική όταν οι χημείες ταιριάζουν.
– Από τον προσεχή Οκτώβριο θα συμμετέχω σε δύο παραστάσεις του Θεάτρου «Εξ Αρχής». Στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη (κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα από 23 Οκτωβρίου) και στην παιδική παράσταση «Η Χιονάτη» σε διασκευή της Ελένης Νικολάου Τσακάλου. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι μια ιδιόμορφη επιλογή για κάθε νέο της ηλικίας μου. Έχει θετικά κι αρνητικά. Τα αρνητικά αφορούν στο οικονομικό κομμάτι καθώς η σταθερότητα είναι μια λέξη μάλλον αντίθετη προς την ιδιότητα του ηθοποιού. Όμως, σε μια εποχή όπως η σημερινή, όπου όλα περνούν κρίση, ας κάνει ο καθένας κάτι που τουλάχιστον αγαπάει!
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι μη δημιουργικό, ούτε στα 50 μου να είμαι κλεισμένη σε ένα γραφείο και να κοιτάζω μια οθόνη υπολογιστή για δέκα ή δώδεκα ώρες ημερησίως . Το θέατρο είναι κάτι μαγικό, που ενώ είναι η δουλειά σου, ταυτόχρονα ζεις σαν παιδί, εκφράζεσαι, αξιοποιείς οποιοδήποτε βίωμά σου, θετικό ή αρνητικό. Και έτσι όλα έχουν κάποια χρησιμότητα. Στην περίπτωση μάλιστα που αγγίξει το κοινό κάτι από αυτά που λες (που ο συγγραφέας έχει γράψει) και από τον τρόπο που το λες(που το αποτέλεσμα είναι κυρίως δικό σου και του σκηνοθέτη), τότε έχει επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος!
2000
2k
