Η Χριστίνα Πάγκαλη είναι ένα λαμπερό και ταλαντούχο καλλιτεχνικό πλάσμα. Αεικίνητη, ενθουσιώδης, μ’ ένα σπάνιο συνδυασμό παιδικότητας και ωριμότητας, υπηρετεί το θέατρο με αγάπη, ποιότητα και σταθερότητα. Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να “παίζουν” και να παρασύρουν και τους άλλους σ’ αυτό το παιχνίδι. Και η Χριστίνα έχει αυτό το χάρισμα…
Τα μάτια μου έμαθαν να βλέπουν την ομορφιά στο καθετί ίσως γιατί γεννήθηκα μέσα στην ομορφιά. Πρωτοαντiκρισα τον κόσμο σε ένα πανέμορφο νησί , τη Ρόδο. Έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια στα σοκάκια του κάστρου των ιπποτών και στις πανέμορφες ακρογιαλιές της.
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθε να σέβομαι και να αγαπώ τους ανθρώπους και με μια γιαγιά που είχε μια τεράστια αγκαλιά, που ακόμα και σήμερα νοιώθω τη ζεστασιά της. Κάπως έτσι μάλλον μπλέχτηκα με το θέατρο ακούγοντας τις ιστορίες ,τα παραμύθια,τις σοφίες ,τα ποιήματα και τα τραγούδια της γιαγιάς που έκαναν το μυαλό και την καρδιά μου να ταξιδεύει. Προσπαθούσα πάντα να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι πίσω από απλωμένα σεντόνια. Όταν ως παιδί ένοιωθα πολύ λυπημένη δεν μιλούσα…πήγαινα πίσω από τα απλωμένα σεντόνια της γιαγιάς και άφηνα τη σκιά μου να μιλάει για τη λύπη μου ή έφτιαχνα με τα χέρια μου σκιές στους τοίχους και άφηνα αυτές να πούνε την ιστορία μου.
Κάπως έτσι αγάπησα και τα σκοτάδια μου, που ήταν κάμποσα, γιατί το σκοτάδι έδινε φως στη ζωή μου και έκανε πιο ξεκάθαρα τα όμορφα που ήθελα. «Ότι θες να το θες πολύ, το λίγο δεν έχει αξία», έλεγα στον εαυτό μου, έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν …ζωγράφιζα ότι ένιωθα….άκουγα με την καρδιά μου… Εκεί όπου βλέπεις το παράθυρο και ακούς τον ήχο που σε καλεί όταν η πόρτα είναι κλειστή.
Τελειώνοντας το σχολείο έφυγα στην Ιταλία για να σπουδάσω ιταλική φιλολογία ωστόσο κάτι μου έλειπε ….Επέστρεψα ….Αποφοίτησα από το Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη …Η πρώτη μου δουλειά δεν άργησε να έρθει. Ήταν “Το Σκλαβί” της Ξένιας Καλογεροπούλου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου , ένα λατρεμένο έργο στην αγαπημένη μου πατρίδα. Ακολούθησε “Ο Δον Κιχώτης” και άλλες ωραίες συνεργασίες εκεί.
Επόμενος σταθμός Θεσσαλονίκη και Κρατικό θέατρο βορείου Ελλάδος. Τίτλος του έργου “Τσικλιντάν” που σημαίνει τον ήχο του κλειδιού στην κλειδαριά. Κάπως έτσι ξεκλειδώθηκε άλλη μια πόρτα για το όνειρο μου! Τρία εκπληκτικά χρόνια με υπέροχες δουλειές.
Επιστροφή στην Αθήνα και συμμετοχές σε σε διάφορες παραστάσεις ενηλίκων και πολύ παιδικό θέατρο, μια απ τις μεγάλες μου αγάπες. Αυτό τον καιρό έχω την τύχη να συμμετέχω στο “Καπλάνι της βιτρίνας” της Άλκη Ζέη στο θέατρο Βρετανία σε διασκευή – σκηνοθεσία Ανδρομάχης Χρυσομάλη μια πολύ ευχάριστη στιγμή μιας και μου δίνεται η ευκαιρία να έρθω τόσο κοντά με τους παιδικούς μου ήρωες και να ξαναζωντανέψουν οι παιδικές μου μνήμες καθώς το Καπλάνι είναι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα!
Παράλληλα θα σκηνοθετήσω το έργο της Αναστασίας Κορινθίου(η συγγραφέας του μυθιστορήματος «Για την καρδιά ενός αγγέλου») “Η Ροδούλα και ο Τσαμπίκος κυκλοφοροτραγουδούν”, για λογαριασμό της ΕΥ.ΘΥ.ΤΑ Ρόδου. Πρόκειται για μία εταιρία υποστήριξης θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων, με ιδιαίτερα πλούσια και αξιοθαύμαστη δράση στην περιοχή και χαίρομαι ιδιαίτερα που συμβάλλω με τον τρόπο μου σ’ ένα τέτοιο σκοπό!
2000
2k
