«Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» : Κριτική της Παράστασης από τη Βίκυ Διαμάντη.

Θέατρο Τέχνης -Φρυνίχου
Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα

Στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης -Φρυνίχου παίζεται το νέο έργο του Άκη Δήμου και καινούργια θεατρική δουλειά της ομάδας Bijoux de kant «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα». Πρόκειται για ένα έργο βασισμένο στο κύκνειο άσμα του Ιωάννη Κονδυλάκη «Πρώτη Αγάπη» που πρωτοεκδόθηκε το 1919.

Ο Άκης Δήμου διατηρεί τα στοιχεία του ρομαντισμού που διέπουν το αρχικό κείμενο και δημιουργεί ένα λυρικό θεατρικό κείμενο σύγχρονο, που εκπέμπει τη μελαγχολία και τον πεσιμισμό που διαχέεται στα κείμενα αυτού του είδους. Το έργο πραγματεύεται τον καταδικασμένο, απαγορευμένο και ανεκπλήρωτο έρωτα. Ο Άκης Δήμου διατηρεί επίσης και στο διασκευασμένο κείμενο εκφραστικά μέσα δηλωτικά του πάθους (στοιχείο έντονο στο λογοτεχνικό κίνημα του ρομαντισμού), όπως επιφωνήματα, μεγάλα λόγια, χρήση του πρώτου προσώπου. Στη διασκευή με τον τίτλο «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα», ο νεαρός Γιωργής ερωτεύεται μία γυναίκα 15 χρόνια μεγαλύτερή του, κάνοντας τη δική του επανάσταση κόντρα στα κοινωνικά στερεότυπα, για να μπορέσει να ζήσει αυτό τον έρωτα. Η Βαγγελιώ ανταποκρίνεται στον απαγορευμένο έρωτά του ακολουθώντας ωστόσο την τραγική της μοίρα. Η μητέρα του Γιωργή από τη μία βλέπει με αρνητισμό τον έρωτα του γιου της για τη… γεροντοκόρη, ενώ από την άλλη νιώθει ενοχές για τα δικά της κρίματα, ίσως υποβόσκει μέσα της και ο έρωτας για τον ξάδερφο του Γιωργή που στα δική της λογική εκλαμβάνεται ως αμαρτία. Ο ξάδερφος του Γιωργή αισθάνεται τον ομοφυλοφιλικό έρωτα για τον ίδιο του τον ξάδερφο.

Άραγε υπάρχει αμαρτία στον έρωτα; Καθορίζεται ο έρωτας πράγματι από τα κοινωνικά στερεότυπα ή μήπως τα συναισθήματα δρουν ενάντια σε οποιονδήποτε ορθολογισμό; Αξίζει να θυσιάσεις τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό για έναν έρωτα;

Ο Γιάννης Σκουρλέτης σκηνοθετεί σκληρά τοπία και καταδικασμένες επιθυμίες, γκρεμούς και τραυματισμένες καρδιές διατηρώντας μέτρο και πειθαρχία στις ερμηνείες, αλλά με απόλυτο σεβασμό στα λυρικά στοιχεία του κειμένου. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί και μεταφέρει το έργο επάνω στην σκηνή έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Η μουσική που επιμελείται ο Κώστας Δαλακούρας, συμβάλλει στη δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας καθώς οι ήρωες βαδίζουν προς την κορύφωση του δράματος.

Η σκηνική εγκατάσταση του Ανδρέα Κασάπη, αν και αφαιρετική, μας μεταφέρει στη θλίψη της αγροτικής κοινωνίας, στη μοναχικότητα, την εγκατάλειψη και ενισχύει το δραματικό στοιχείο. Λειτουργεί υπέροχα σε πρακτικό επίπεδο καθώς μεταμορφώνεται ανάλογα με το χώρο που εξελίσσεται η υπόθεση. Τα κουστούμια του Δημήτρη Λιάκουρα ανάλογα της κοινωνικής τάξης, των ηλικιών αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος που περιβάλλει τις μορφές του έργου, με έντονο το αγροτικό στοιχείο. Ο φωτισμός που επιμελείται η Χριστίνα Θανάσουλα, πότε σκοτεινός και μελαγχολικός, πότε γλυκός, πότε δυνατός και έντονος συμπράττει στη δημιουργία της ανάλογης ατμόσφαιρας υποδειγματικά και δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα, ενώ προσδίδει μία ρεαλιστικότητα στα δρώμενα της σκηνής.

Ανιψιός: Εσύ δεν έχεις αμαρτίες…

Μάνα: Για να πληρώνω, θα έχω…

Η Τάνια Τσανακλίδου κάνει μία πολύ εσωτερική ερμηνεία. Δίνει στη μάνα μία πολύ ρεαλιστική διάσταση, χρησιμοποιώντας όχι μόνο το λόγο αλλά και άλλα εκφραστικά μέσα όπως την κίνησή της και το βλέμμα της. Μεταμορφώνεται υπέροχα στη γυναίκα της επαρχίας με την πίστη στα στερεότυπα. Διαθέτει αισθαντικότητα και φυσικότητα στο παίξιμό της.

«Καθένας και η ερημιά του…»

Η Λένα Δροσάκη υποδύεται την Βαγγελιώ, προσδίδοντας στην ηρωίδα αέρινη ιδιότητα -μία μεταφυσική παρουσία- και ζωντάνια πηγαία. Καταφέρνει να λειτουργήσει με μέτρο επάνω στην σκηνή, κορυφώνοντας κλιμακωτά το δράμα που βιώνει η Βαγγελιώ.

«Εγώ που αποκοιμήθηκα ποτάμι, πώς ξύπνησα γεφύρι γκρεμισμένο; Πώς ‘γιναν τόσες αναμνήσεις βρόγχος;»

Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, ως Γιωργής, κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Έτσι, όπως περνάει ο Γιωργής από την εφηβική ηλικία στην ψυχρή ενηλικίωση, και ο ηθοποιός -με απόλυτη πειθαρχία στο υποκριτικό ζητούμενο- κλιμακωτά «ωριμάζει» υποκριτικά στη διάρκεια της παράστασης. Πιο αυθόρμητος και παρορμητικός στο πρώτο μέρος, πιο τεχνικός και δυναμικός όσο αυξάνεται η δραματικότητα.

Ο Νικόλας Αγγελής ξεπερνάει με άνεση τις όποιες δυσκολίες του ρόλου του και καταφέρνει να κάνει μία μοναδική ερμηνεία, με σταθερότητα και μέτρο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Πρόκειται για μία πολύ ξεχωριστή παράσταση με έντονα ρομαντικά στοιχεία, που θέτει ερωτήματα και διλήμματα και πραγματικά κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ταυτότητα παράστασης

Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου

Διεύθυνση: Φρυνίχου 14, Αθήνα

Τηλέφωνο: 210 3222464

Κείμενο: Άκης Δήμου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Κώστας Δαλακούρας
Βοηθός σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνική εγκατάσταση: Ανδρέας Κασάπης
Κουστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Artwork: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Βίντεο: Βασίλης Κεκάτος – Artώ
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Κρητικές λύρες: Παντελής Σταυρακάκης

Παίζουν: Τάνια Τσανακλίδου, Λένα Δροσάκη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Νικόλας Αγγελής.

Παραστάσεις: Από 14 Ιανουαρίου έως 26 Απριλίου 2016
Παραστάσεις: Από 14 Ιανουαρίου 2016. Έως έως 21 Φεβρουαρίου 2016.
Ώρα: κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00 και από 29 Φεβρουαρίου έως 26 Απριλίου 2016 κάθε Δευτέρα, Τρίτη 21:15, Σάββατο στις 18:00.