Δημιουργικός, αεικίνητος, με όραμα και αγάπη για το θέατρο, ο Ευάγγελος Κουφάκος, ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, ό,τι κάνει το κάνει με αγάπη.
Η παράσταση “Ο Σταυρής των σφοντυλιών” σε κείμενο και σκηνοθεσία δική του, μ’ ένα εξαιρετικό θίασο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών, στην παιδική σκηνή του θεάτρου Τζένη Καρέζη, μας εντυπωσίασε και θελήσαμε να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από τα Θ.Π.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω στο Περιστέρι. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι γεννήθηκα στη Χιλή, συγκεκριμένα στο νησί του Πάσχα, σε μια νομάδικη φυλή που γυρίζαμε τα νησιά της Πολυνησίας, πριν εγκατασταθώ στο Περιστέρι. Αλλά αυτό το ξέρω μόνο εγώ και οι φανταστικοί μου φίλοι…
Τον Ιούνιο του 2015 αποφοίτησα από τη Δραματική σχολή “Πράξη επτά” του Θόδωρου Γράμψα και πριν απ’ αυτό βρισκόμουν στην Πάτρα, για να σπουδάσω κοινωνική εργασία, στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί στην ουσία θέατρο έκανα κι εκεί (στην ομάδα της σχολής).
Ίσως είναι κλισέ αλλά το ήθελα απο παιδί να ασχοληθώ με την υποκριτική. Γύρω στα οκτώ είχα δει τον Ρουμπελστίλτσκιν, τον οποίο υποδυόταν ένας ηθοποιός με νανισμό. Όταν τελείωσε η παράσταση είδα τον ηθοποιό που ανέβηκε σε μια τεράστια (και για μένα και για εκείνον) μηχανή κι έφυγε. Απο τότε μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως οι ηθοποιοί είναι μαγικά πλάσματα και μπορούν να τα κάνουν όλα!
Δυσκολίες έχει το να είσαι δάσκαλος, καρδιοχειρούργος, περιπτεράς, αρχιτέκτονας, χτίστης, μετανάστης, ομοφυλόφυλος το 1970, οδοκαθαριστής, ηλεκτρολόγος, μητέρα, οδοντοτεχνίτης, άστεγος, ψυχίατρος. Το να παίζεις δεν έχει δυσκολίες, μόνο κανόνες. Το να παίζεις είναι η χαρά της ζωής!
“Ποιός το λέει αυτό που λες;”
Παράλληλα με την σχολή εργαζόμουν στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών ως παιδοκόμος. Eπίπονη και πολύωρη εργασία, μετά μάθημα, μετά πρόβα, μετά τρεις – τέσσερις ώρες ύπνο, μετά πάλι το ίδιο. Κουράστηκα αρκετά και είπα πολλές φορές να τα παρατήσω, αλλά απο την άλλη έλεγα “άνθρωποι επέζησαν απο το το Άουσβιτς δεν θα αντέξω λίγη κούραση;” Σίγουρα τα όρια μας είναι πιο πέρα απο εκεί που νομίζουμε… κι έτσι όταν αποφοίτησα απο την δραματική σχολή, με λίγο θάρρος (και λίγο θράσος ίσως) δημιούργησα την εταιρεία θεάτρου Rondade.
Η πρώτη συνεργασία έγινε με την ομάδα gum art με το έργο “Ποιός το λέει αυτό που λες;” των Νικολέτα Αγγελή, Ελευθερία κρατημένου στο θέατρο Άβατον, σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού. Εκεί έκανα τον Ταρκάν, έναν θυριοδαμαστή που φοβάται το λιοντάρι του. Σε παραγωγή της Rondade έγινε και “Ο Σταυρής των σφοντυλιών” σε κείμενο και σκηνοθεσία δική μου και μουσική της Μαρίνας Χρονοπούλου, στην παιδική σκηνή του θεάτρου Τζένη Καρέζη, όπου θα παίζεται μέχρι το Σάββατο 30 Ιανουαρίου, έπειτα κάθε Δευτέρα και Τρίτη μόνο για σχολεία.
Ο Σταυρής των σφοντυλιών
Μια ιστορία επηρεασμένη απο τα λαικά παραμύθια που μιλάει για την επιμονή, την υπομονή και την δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Με όλους τους ηθοποιούς και τους συντελεστές ήμασταν συμαθητές στην σχολή και φίλοι κι έτσι καταφέραμε να έχουμε την σοβαρότητα μιας δουλειάς και την ελαφράδα μιας παρέας. Δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο κάτι που έχει μέσα του χαρά!
“Ο Σταυρής των Σφοντυλιών”
Το θέατρο για παιδιά είναι όνειρο χρόνων. Θεωρώ πως όταν το θέατρο απευθύνεται σε παιδιά, επειτελεί τον σκοπό του. Τα παιδιά έχουν ανάγκη απο ψυχαγωγία και μάθηση, απαιτούν να μάθουν για τα πάντα γύρω τους και μέσα τους. Εμείς οι μεγάλοι έχουμε βρει κάποιες απαντήσεις λόγω εμπειρίας και ο μόνος τρόπος να μεταφέρεις την εμπειρία είναι οι ιστορίες κι αφού το θέατρο είναι “ζωντανές ιστορίες” παραδίδει την εμπειρία στους μικρότερους, με την ελπίδα να ανέβουν ένα σκαλί ακόμα.
Θεωρώ το θέατρο για παιδιά πολύ σοβαρή υπόθεση και δυστυχώς υποτιμάται. Δεν θα έπρεπε όμως, μια αξιόλογη παράσταση για παιδιά, δεν θα είναι μόνο για παιδιά, αλλά και για τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, τους παπούδες τους, κυρίως όμως για τους ενήλικες εαυτούς τους μετά απο χρόνια. Γιατί μπορεί κάποιοι ενήλικες να κρύβουν μέσα τους ένα παιδί, όλα τα παιδιά όμως, σίγουρα μεγαλώνουν μέσα τους έναν ενήλικα.
“Ποιός το λέει αυτό που λες;”
Τώρα κάνω πρόβες για το έργο “Frozen” της Bryony Lavery, που θα ανέβει στα μέσα Απριλίου στο θέατρο VAULT σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, με τις Κατερίνα Δημάτη και Λωρίνα Χατζημανώλη. Οι φωνές τριών ανθρώπων: Ενός παιδόφιλου-δολοφόνου, μιας δικαστικής ψυχιάτρου και μιας μητέρας που φωνάζουν, πως τίποτα δεν μπορεί να μείνει παγωμένο για πάντα.
Επίσης τον Απρίλιο θα είμαι μαζί μ’ ένα εξαιρετικό πολυμελή θίασο στο έργο “Η πτωτική άνοδος του Αρτούρο Ούι” του Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη.
Το επόμενο έργο για παιδιά είναι στα σκαριά και προς αναζήτηση στέγης!
2000
2k
