Η Ορόρα Αλεξάνδρα Μαριόν πρωταγωνιστεί φέτος στη θεατρική παράσταση “Μεταξωτές Γυναίκες” σε κείμενο και σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη. To όνομά της σημαίνει Ανατολή και όπως όλα δείχνουν έχει κληρονομήσει το ταλέντο και την πνευματικότητα του πατέρα της. Γεννημένη στο Βέλγιο, σπούδασε θέατρο στο Λονδίνο και ζει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όπως αναφέρει, στο ταξίδι της αντιμετωπίσε φοβερές ανηφόρες και τρομακτικές κατηφόρες. Οι ελληνικές ρίζες της όμως μετουσιώνουν το φόβο της σε δύναμη και δίψα και την βοηθούν να μάχεται για εκείνα που αγαπά και ποθεί.
Από το bleu στο blues
Μικρή ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Με τη σκηνή, πάνω από όλα. Τα τρία επαγγέλματα που έλεγα συνέχεια όταν με ρωτάγανε τη περιβόητη αυτή ερώτηση “τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; » ήταν τραγουδίστρια, μοντέλο, ηθοποιός. Και τα τρία πάνω σε μία σκηνή τα φανταζόμουν. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα ξεκίναγα το επάγγελμα του ηθοποιού στο κινηματογράφο. Μοντέλο, ήμουν παιδί, έκανα πασαρέλα από 5 έως 10 χρονών. Και τραγουδίστρια επίσης ήμουν για ένα πολύ μικρό διάστημα σε ένα τζαζ μπαρ στις Βρυξέλλες. Η ειδικότητα μου, το μπλουζ. Μπλε. Το μπλε ήταν και είναι ακόμα το αγαπημένο μου χρώμα, και θα ήθελα να ξανατραγουδήσω στο σύντομο μέλλον.
Από το μπλουζ στο μπλε
Όταν ήρθα στην Ελλάδα για ένα μεγάλο διάστημα, ήταν για να παίξω την Ελβίρα στο λεγόμενο έργο Ζουβέ Ελβίρα με τον πατέρα μου. Χρειαζόμουν μαθήματα ορθοφωνίας γιατί τα ελληνικά μου ήταν σε πολύ χαμηλό επίπεδο, όχι ότι τα κατέχω τώρα, καμιά γλώσσα δεν ξέρω καλά τελικά. Στα μαθήματα αυτά λοιπόν, είχε ειπωθεί ότι η ελληνική γλώσσα είναι φτιαγμένη από καθαρές συλλαβές και αυτό έχει άμεση σχέση με τον ήλιο που κυβερνάει την Ελλάδα και με το μπλε του ουρανού, τεράστια και σημαντικά και τα δύο. Τότε, ερχόμουνα από το Λονδίνο όπου το καπουτσίνο προφέρεται και cahapoutchinaou. Εκεί, ο ήλιος κρύβεται όπως οι άνθρωποι, κρύβονται και αυτοί. Μόνο όταν μαζεύονται στις παμπ και η ώρα έχει πάει 10 (μία ώρα πριν κλείσει δηλαδή) και έχουν πιει και 6 pint of lager παραπάνω, τότε μόνο ανοίγονται μέχρι να βρεθούν πίτα στο κλείσιμο του μαγαζιού. Φοβάμαι ότι ζητάω πολλά από τον Έλληνα – Να είναι ξεκάθαρος και αυτός σαν τον ήλιο που τον φωτίζει καθημερινά ή σαν τη θάλασσα που έχει ολόγυρα του. Οπότε, αρχικά ζητώ ακόμα παραπάνω από τον εαυτό μου, εγώ, η μισή Ελληνίδα.
Από τα βόρεια στα νότια
Στα βόρεια η κρίση υπάρχει. Απλώς, εκεί έχει μια άλλη μορφή και είναι πιο υπόγεια. Και ξαφνικά εμφανίζονται τανκς.
Εδώ όλα φαίνονται. Υπό τον ήλιο, Έλληνα μου δεν κρύβεσαι και δεν είσαι και τέτοιος άνθρωπος. Στο Βέλγιο όπως και στη Γαλλία έχει γίνει μόδα να γίνεσαι μουσουλμάνος. Έχω χάσει φίλους από τη παρέα μου για αυτό το λόγο. Πήγαν από τη μία άκρη στην άλλη, έγιναν ισλαμιστές και δεν έχουν καμία σχέση με τους μουσουλμάνους με τους οποίους μεγάλωσα. Αυτοί βρήκαν ένα τρόπο επανάστασης με αυτή τη αλλαξοπιστία. Ένα ‘σωστό δρόμο’κατ’ αυτούς. Όσο μεγαλώναμε μαζί στις Βρυξέλλες,που ήταν μία πολυεθνική πόλη λόγω αποικίας και μετανάστευσης, υπήρχαν πάντα ανισότητες μεταξύ μας από το σύστημα. Και ένας υψηλός αριθμός ανεργίας στη νεολαία. Αυτή η χαμένη γενιά βρήκε το δρόμο της με το όνομα του Αλλάχ για να εκδικηθεί τις αδικίες που έζησε τόσα χρόνια. Νιώθω ενοχή με τα επεισόδια που έγιναν στο Παρίσι και πρόκειται να γίνουν στο Βέλγιο. Γιατί όλοι ξέραμε ότι αυτή η μόδα γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη, και δεν κάναμε τίποτα. Δεν έκανα τίποτα. Δεν μπορούσα να μιλήσω στους παλιούς μου φίλους. Σαν να είχαν περάσει από μία πλύση εγκεφάλου. Θα έπρεπε να το είχα προσπαθήσει περισσότερο. Βέβαια τα όσα έγιναν μέχρι τώρα είναι λίγα σε σχέση με τους πολέμους που κρατάνε χρόνια και σκοτώνουν αθώες ζωές κάθε μέρα εκτός Ευρώπης και εκ μέρους της Ευρώπης και άλλες δυνάμεις.
Από την (ν)ομάδα στη μισή Ελληνίδα
Τα τελευταία δυο χρόνια έχω μία άρνηση στο να είμαι παθητική σε όλο αυτό. Παίζει ρόλο που αυτά τα τελευταία δύο χρόνια εδώ, αναγνώρισα κάτι ελληνικό μέσα μου όσο ποτέ. Και πιστεύω ότι δεν μπορούμε να μην ασχοληθούμε με αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Επειδή ζούμε δύσκολες εποχές, ο διπλανός μας πήρε μια ανώτερη θέση στις ζωές μας. Και η αλλαγή ξεκινά πάντα από το μικρόκοσμό μας. Μου είναι στραβό, παράταιρο να μην αντιδρώ στην αδικία που ζει ο συνάνθρωπος μου. Αυτό που με θλίβει με τους ανθρώπους γενικά, είναι που λένε το ένα και κάνουν το άλλο. Όπως έγινε και με τους ανθρώπους που με έχουν διδάξει (τότε νόμιζα πως με δίδαξαν) και με τους οποίους έχουμε συζητήσει μεγάλα θέματα σαν την λέξη ελευθερία (μια λέξη που θέλει ώρες συζήτησης και δεν τελειώνει ποτέ). Έχω στενοχωρηθεί επίσης με τους συμμαθητές μου γιατί αντί να ασχοληθούν με την υποκριτική έγιναν υποκριτές, εγωιστές οι ίδιοι. Και δεν έχουν καμία σχέση με τον ηθοποιό που λαχταρώ να γίνω μια μέρα. Αν είναι αυτοί ηθοποιοί, εγώ δεν θα είμαι ποτέ. Έχασα λοιπόν κάθε είδος επαφής με αυτούς τους ανθρώπους για το καλό μου, λέω τώρα, αλλά τότε ήθελα να τους ανοίξω τα μάτια. Μάταια. Ποια είμαι εγώ να αλλάξω τη γνώμη των άλλων; Εφόσον κάποιοι έχουν φτάσει σε μεγάλη ηλικία και είναι ‘Ονόματα’ στο χώρο, αυτοί, οι άλλοι πάνε με το μέρος τους, γλύφοντας όπου βρούνε συμφέρον.
Η Κόρη του κυρίου…;
Για μένα το όνομα δεν σημαίνει τίποτα. Αλλά δυστυχώς, έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Δεν έχω δώσει ποτέ το δικαίωμα σε κάποιον να με κρίνει ως κόρη του Αρζόγλου, αλλά ότι και να κάνω και να μην κάνω πάντα θα είμαι η κόρη του Αρζόγλου ακόμα κι από συναδέλφους, το οποίο με στεναχωρεί ακόμα περισσότερο. Είχα φύγει από το Βέλγιο πηγαίνοντας στην Αγγλία για να μην είμαι η κόρη κανενός, για να τα καταφέρω, μόνη μου. Ένα τέτοιο ταξίδι είναι πιο δύσκολο αλλά και πιο διασκεδαστικό λέω τώρα που το βλέπω απ’ έξω. Αντιμετωπίζεις φοβερές ανηφόρες και τρομακτικές κατηφόρες. Και μαθαίνεις κάθε μέρα. Αφού τα κατάφερα έξω, μόνη, αποφάσισα να είμαι εδώ για να βρω το ελληνικό μου μισό μέσα από αυτό που κουβαλώ απ’ τον πατέρα μου. Εδώ, ναι, είμαι η κόρη του. Τι να κάνω, έναν πατέρα έχω. Και τον λατρεύω για αυτό που είναι, όχι για το όνομα του. Μακάρι μία μέρα να αναγνωριστώ για αυτό που είμαι. Κι όχι για το ποιανού κόρη είμαι ή το πως φαίνομαι. Η ομορφιά βρίσκεται αλλού και είναι διακριτική.
Από την Ισμήνη στην Αντιγόνη;
Με τρώει το δίκιο τελευταία και αντιστέκομαι να κρατήσω μια παθητική στάση. Παλεύω και προσπαθώ να υποστηρίξω αυτό που θεωρώ σωστό, αυτό που έχω συμφωνήσει πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μου. Και μου είναι πιο σημαντικό να παλέψω για το δίκιο αλλουνού παρά για το δικό μου.
Θέλω να κάνω κάτι. Πρέπει να κάνω κάτι. Αλλά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Οι απεργίες δεν έχουν πια αποτέλεσμα για μένα.
Δεν είμαι κανένας Γκαντί να ξεκινήσω μια απεργία πείνας για να κάνω τη διαφορά. Μόνη μου λίγα θα καταφέρω… και σκέφτομαι…
Αν γίνει όμως μια γενική απεργία παντού στον κόσμο; Κάτι θα δημιουργήσει δεν μπορεί. Αν σταματήσουμε όλοι να χρησιμοποιούμε το ρεύμα και λειτουργούν όλα με ηλιακή ενέργεια; Αν ξυπνάμε κάθε πρωί και λέμε ότι η ζωή είναι πανέμορφη και το πιστεύουμε; Να το πιστέψουμε.
Αν λέμε καλημέρα στο ξένο και του χαμογελάμε λίγο (είπα λίγο, μην μας περάσει για τρελούς… και γιατί να μας περάσει για τρελούς;)
Φοβάμαι για το μέλλον αλλά προσπαθώ να μετατρέψω το φόβο μου σε δύναμη και δίψα για να φτάσω τους στόχους μου.
Aπό τη Καμπότζη στο μετάξι.
Η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά ήταν στην ταινία της Chantal Akerman « La folie Almayer ». Όπου έπαιζα το πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο. Της χρωστάω την ύπαρξη μου στο χώρο και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το πρόσφατο χαμό της. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Βενετίας και μετά ακολούθησαν αργά κι άλλες συνεργασίες στο κινηματογράφο και στο θέατρο στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στο Λουξεμβούργο, στην Αγγλία και στη Ελλάδα. Το γύρισμα για την Akerman έγινε στη Καμπότζη και ήταν σκληρό. Δεν είχα πάει πότε σε μια χώρα ‘τρίτου κόσμου’ και η μικρής διάρκειας ζωή μου εκεί ήταν κάτι ανάμεσα σε μια μετανάστευση και μια τουριστική εκδρομή. Αλλά μπορώ να πω τώρα ότι ήταν μία όμορφη εμπειρία παρόλο που η φτώχια μας περικύκλωνε. Είδα εκεί για πρώτη φορά στη ζωή μου αληθινά χαμόγελα. Ίχνη από την ανθρώπινη φύση που δεν είχα δει πουθενά αλλού. Μια χώρα σε ανάπτυξη. Η Ελλάδα όμως είναι μια χώρα σε μια θλιβερή πτώση. Οι πρόβες για το έργο ‘Μεταξωτές γυναίκες’ ήταν δύσκολες γιατί όσα άκουσα στα λόγια των χαρακτήρων τα ακούω και έξω, βγαίνοντας από το θέατρο. Υπάρχει ένας έντονος κρυφό-ρατσισμός σε κάθε γωνία. Και δεν κρίνω τον Έλληνα, ίσα-ίσα μπορώ να τον δικαιολογήσω κι όλας. Δεν έχει συμμετάσχει τελευταία στις αποικίες που ακόμα καταστρέφουν αφρικανικές χώρες, για παράδειγμα. Ο σκοπός της Βάνας Πεφάνη με το συγκεκριμένο έργο ήταν να δείξει πως με κάποιο τρόπο είμαστε όλοι συν-ένοχοι με το θέμα του τράφικιγκ. Αν υπάρχει στην Ελλάδα όπως υπάρχει και σε άλλες χώρες είναι επειδή υπάρχει ζήτηση, αδιαφορία, ξενοφοβία, οικονομική κρίση, επιφανειακές σχέσεις… Μια παθητική στάση σε αυτά που συμβαίνουν γύρω ανοίγει πόρτες στα εγκλήματα. Θεωρούμε τον εαυτό μας συχνότερα θύμα παρά θύτη. Η αδράνειά μας, μας κάνει ένα είδος θύτη. Η απάθεια είναι συνενοχή.
Ωρόρ το φάντασμα.
Μάλλον έχω πολλά κοινά με τον φάντασμα που εκπροσωπώ. Επεμβαίνω λίγο στις ζωές των άλλων. Λίγο. Τουλάχιστον, αυτό θα ήθελα να πιστέψω. Προσπαθώ όμως, και κάνω λάθη. Αντιδράω εγκεφαλικά και συναισθηματικά αλλά δεν έχω την ικανότητα να αλλάξω τους ανθρώπους που χάσανε επαφή με το περιβάλλον τους. Ακόμα…
Δεν με βλέπει κανείς, δεν με ακούει κανείς. Μίλησα; Ναι, μίλησα. Τι λέω; Ενδιαφέρει; Ενοχλώ;
Μια ψυχή που κυκλοφορεί ανάμεσα μας φορτωμένη με μεγάλα όνειρα, κατεστραμμένα όνειρα. Κάτι, κάποιον πειράζει. Όχι;
Βοηθάω το κακό να φύγει από το σπίτι πριν την ώρα του. Μένω στο σπίτι αυτού που αναγνωρίζει την αδιαφορία του. Δεν κρατάω κακία. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάναμε. Και θα ξανακάνουμε. Πέφτει το ποτήρι της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της κακοποίησης της γυναίκας. Δύο φορές. Μόνο, δύο φορές. Προστατεύω τον αδύναμο. Με τον τρόπο μου. Αγαπώ την γυναίκα που κουβαλάει μια ζωή μέσα της.
Μισώ τον άνθρωπο που συμμετείχε στο κύκλωμα το οποίο με κατάστρεψε. Να εκδικηθώ. Πως; Ακόμα ψάχνω τον τρόπο.
Έχει αποδειχτεί ότι ο θάνατος προσφέρει ένα είδος συνείδησης για αυτούς που μένουν πίσω. Ελπίζω ότι για μένα δεν είναι ήδη αργά. Κάτι θα κάνω για να βοηθήσω. Και το ξεκινάω με το θέατρο. Ένα βήμα χρειάζομαι. Το πρώτο. Ένα βήμα. Με αυτό ξεκινάνε τα πάντα.
Αν μπορώ να μισώ την ανθρωπότητα ολόκληρη είναι επειδή λαχταρώ να την αγαπώ χωρίς όρια.
2000
2k
