Στο θέατρο Ακροπόλ παίζεται η παράσταση «Dogville» του Λαρς Φον Τρίερ.
Η «συνάντηση» με τα κατώτερα ένστικτα αν και ξεκινάει ως μία ηδονική περιπέτεια, καταλήγει τραυματική… Η «συνάντηση» της Γκρέις με τους κατοίκους του Dogville μέλλει να της αλλάξει τη ζωή αλλά και τη φιλοσοφία που έχει για την ανθρώπινη φύση. Τα λάθη, τα πάθη, τα εγκλήματα, τα συναισθήματα είναι στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Υπάρχει συγχώρεση στα λάθη; Υπάρχει λύτρωση; Τι ψάχνει να βρει η Γκρέις στο μικρό χωριό και ποιοι την καταζητούν;
Η τιμωρία είναι μικρότερο κακό από το έγκλημα, ή μήπως η τιμωρία προϋποθέτει το έγκλημα;
Η παράσταση στην σκηνή του Ακροπόλ ακολουθεί τη μινιμαλιστική γραμμή του Λαρς Φον Τρίερ. Ωστόσο η σκηνοθέτις Έφη Γούση θεωρώ ότι εγκλωβίστηκε στην κινηματογραφική εικόνα και την αγωνία της να «ταυτιστεί» με τον Τρίερ, περιορίζοντας με αυτό τον τρόπο τη θεατρική μεταφορά του έργου. Σε κάποια σημεία χρειάζεται η σκηνοθετική γραμμή να είναι πιο σφιχτή για να μη χάνεται το μέτρο. Ναι μεν ο μοντερνισμός επιβάλλει την κατάρριψη των κανόνων, ωστόσο κάποια στοιχεία που προσδιορίζουν τα πλαίσια, δεν γίνεται εξ ορισμού να καταργηθούν.
Ο Ευθύμης Ζησάκης στο ρόλο του αφηγητή πραγματικά εκπλήσσει!!! Παρακολουθώντας τον από τα πρώτα βήματά του στην υποκριτική, θεωρώ ότι αυτή τη φορά παίρνει το ρίσκο και καταφέρνει να κάνει μία ώριμη, αποστασιοποιημένη ως αφηγητής, ερμηνεία, σχεδόν δωρική, με μέτρο και ρυθμό. Εντελώς διαφορετικός από προηγούμενες δουλειές του, δοκιμάζει και πειραματίζεται σε νέες φόρμες.
Η Γιούλικα Σκαφιδά παίζει ρεαλιστικά, φυσικά, και δίνει στην Γκρέις μία προσιτή διάσταση, χωρίς περιττά υποκριτικά στολίδια.
Εξίσου καλές ήταν και οι ερμηνείες των υπολοίπων ηθοποιών Ορέστη Καρύδα, Μιχάλη Λεβεντογιάννη, Ρομάνα Λόμπατς, Δημήτρη Πασσά, Πηνελόπης Τσιλίκα.
Το σκηνικό της Ήρας Σπαγαδώρου, το γυάλινο κουτί του Dogville με τον καθρέφτη στο βάθος όπου παραμόρφωνε τα πρόσωπα αναδεικνύοντας την αληθινή τους μορφή (όσον αφορά την ψυχολογική τους υπόσταση), αφαιρετικό. Τα κουστούμια της Δάφνης Ηλιάκη είχαν ενδιαφέρον.
Θα σταθώ στο κινησιολογικό μέρος που επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Τελώνης… Άψογο. Ειδικά η σκηνή της χορογραφίας, σαν μαγική ιεροτελεστία, αποτελεί την κορυφαία σκηνή του έργου. Το χορευτικό, χωρίς να έχει ιδιαίτερη δυσκολία ώστε να φέρνει τον ηθοποιό σε δύσκολη θέση και να μην μπορεί να αντεπεξέλθει με άνεση στις απαιτήσεις του δημιουργώντας περιττό άγχος, είχε ρυθμό και αρμονία. Δημιουργούσε διαδραστική σχέση με τον θεατή. Τα κορμιά ήταν απόλυτα συντονισμένα στη μελωδία της Nalyssa Green.
Ο φωτισμός από την Ελίζα Αλεξανδροπούλου ίσως σε κάποια σημεία θα χρειαζόταν να ανοίξει λίγο ώστε να μη δυσκολεύει το θεατή να δει τι γίνεται επί σκηνής.
Πρόκειται για μία περίεργη, σύγχρονή παράσταση. Ιδανική για εκείνους που τους αρέσουν οι πειραματισμοί και οι καινοτομίες στο θέατρο, πολύ ωραία επιλογή για αυτούς που θέλουν να δουν μία μεταμεσονύκτια παράσταση.
«Είμαι αυτή που είμαι, αν οι άνθρωποί μου δεν με θέλουν, δεν μπορώ να κάνω κάτι…»
Ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Λαρς Φον Τρίερ
Θεατρική προσαρμογή: Κρίστιαν Λόλλικ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία/ART DIRECTION / ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: Έφη Γούση
Μουσική: Nalyssa Green
Κινησιολογία / Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Τελώνης
Σκηνικά: Ήρα Σπαγαδώρου
Κουστούμια: Δάφνη Ηλιάκη
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες-Βίντεο: Έφη Γούση
Παίζουν:
Ευθύμης Ζησάκης
Ορέστης Καρύδας
Μιχάλης Λεβεντογιάννης
Ρομάνα Λόμπατς
Δημήτρης Πασσάς
Γιούλικα Σκαφιδά
Πηνελόπη Τσιλίκα
Τοποθεσία: Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11, Αθήνα
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015, 00.00 (μεταμεσονύκτια)
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο 00.00 (μεταμεσονύκτιες)
Δευτέρα & Τρίτη 21.30
Πληροφορίες: 210 3648303
2000
2k
