Young Lear : Η sold out παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, στο Θέατρο Θησείον.

Young Lear

Μια παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη βασισμένη στον Βασιλιά Ληρ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.

Θησείον

ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή | 210-3255444

Πρεμιέρα Σάββατο 1^η Οκτωβρίου στις 19.00

14 παραστάσεις

Σάββατο 1 Οκτωβρίου στις 19.00 και από 2 έως 30 Οκτωβρίου κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15

Είσοδος 12 ευρώ | Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά

Video Trailer: https://youtu.be/bFSYdzayHX8

Link Προπώλησης: http://www.ticketservices.gr/event/Young-Lear-Theatro-Thision/

young lear

Θεματοφύλακας

Πρόκειται για το άτομο το οποίο έχει αναλάβει, κατόπιν έγγραφης συμφωνίας, τη φύλαξη ενός κινητού αντικειμένου και έχει την υποχρέωση επιστροφής του μετά από δήλωση του συμβαλλόμενου ή παρακαταθέτη, ο οποίος και του το δάνεισε.

Επέμβαση

Θεραπευτική μέθοδος,

συνήθως με τέμνοντα όργανα και τομή,

σε σώμα ασθενούς για θεραπευτικούς

σκοπούς.

Σε ένα νοσοκομείο. Κάπου. Στον προθάλαμο της αίθουσας χειρουργικών επεμβάσεων, πέντε αδέρφια βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής, καθώς ο πατέρας τους υποβάλλεται σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη επέμβαση. Τα λεπτά περνούν. Ύστερα από πολλές στιγμές αμηχανίας, φόβου και σιωπηρής αγωνίας, ο πρώτος γιος παίρνει τον λόγο. Αναλαμβάνει τον ρόλο του πατερά. Τα λόγια του, είναι τα λόγια του Βασιλιά Ληρ – και ξεχειλίζουν αβίαστα από το στόμα του. Οι συνομιλητές του τον υποδέχονται διστακτικά. Γιατί κάποιος να θέλει τον ρόλο του πατέρα; Σταδιακά υποκύπτουν στο παιχνίδι του και τον ακολουθούν. Τον υπονομεύουν. Τον προκαλούν.

young lear

Είναι οι ήρωες του Βασιλιά Ληρ θεματοφύλακες των οικογενειακών δομών και συγκρούσεων; Εκπρόσωποι του καλού και του κακού; Αρχέτυπα των χαρακτήρων που επινοούμε για τους προγόνους μας και που η εκπλήρωσή τους μάς βαραίνει μια ζωή; Κι αυτοί οι φόβοι που μοιάζουν δικοί μας κι όμως δεν είναι; Μπορεί, άραγε, η γλώσσα του Σαίξπηρ να υποκαταστήσει όσα δεν λέγονται στο οικογενειακό τραπέζι; Η ποίηση να επιστρέψει όσα δεν εκπληρώθηκαν ποτέ;

Ο Young Lear είναι ένα νέο έργο βασισμένο στη γνωστή ιστορία του βασιλιά της Βρετάνης που μοιράζει την περιουσία του στις κόρες του που δεν τον αγαπούν, μα ξέρουν να κερδίζουν, και αποκληρώνει εκείνη που τον αγαπά, αλλά δεν ξέρει πώς να του το δείξει. Στη γνωστή ιστορία του βασιλιά που ξεγελάστηκε και εκδιώχτηκε από τα ίδια του τα παιδιά. Του βασιλιά που ξεμωράθηκε και έγινε τρωτός, που αποτρελάθηκε και έγινε σοφός.

Μια ιστορία παλιά – πολύ παλιά,

για έναν γυμνό βασιλιά, με αξιώματα βαριά

που τον κατάπιε της ζωής το φίδι

και όλα όσα μαθαίνει ο άνθρωπος όταν καταλήγει.

young lear

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Μετάφραση – Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη

Κείμενο: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης

Σκηνογραφία – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Ηχοτοπίο: Γιάννης Χριστοφίδης

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Κατασκευές: Περικλής Πραβήτας

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Νικολαΐδης

Βοηθός Παραγωγής: Γιάννης Παυλόπουλος

Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ & Κική Παπαδοπούλου

Video Trailer: Διαμαντής Καραναστάσης

Οργάνωση Παραγωγής: Art Minds – Γιάννης Γκουντάρας

Παραγωγή: Ελληνικό Φεστιβάλ 2016

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Χρηστίνα Γαρμπή, Ελεάνα Καυκαλά, Γιώργος Κισσανδράκης, Θύμιος Κούκιος, Μαρία Προϊστάκη, Μιλτιάδης Φιορέντζης

Η παράσταση πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Ένα πρώτο σχεδίασμα του Young Lear ανέβηκε από την Ιόλη Ανδρεάδη τον Οκτώβριο του 2014 στο Teatro Due της Ρώμης, σε συνεργασία με την αμερικανή σκηνοθέτη Annie Levy, στο πλαίσιο της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab». Η ολοκληρωμένη εκδοχή του Young Lear παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 & 18 Ιουλίου 2016 στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το κείμενο της παράστασης κυκλοφορεί σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία από την Κάπα Εκδοτική.

Ιόλη Ανδρεάδη

Η Ιόλη Ανδρεάδη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε σκηνοθεσία στη RADA και στο King’s College London, στο οποίο ολοκλήρωσε το 2014 τη διδακτορική της διατριβή γύρω από το Θέατρο και την Τελετουργία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Έζησε 7 χρόνια στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Πολιτιστική Πολιτική στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 25 παραγωγές σε Αθήνα, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βερολίνο, Ρώμη και Νέα Υόρκη. Έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab», η οποία δημιουργήθηκε στο Watermill Center του Bob Wilson το 2011 και της οποίας διετέλεσε Καλλιτεχνική Διευθύντρια το 2013 στη Νέα Υόρκη και το 2015 – χρονιά όπου με δική της πρωτοβουλία το Lab φιλοξενήθηκε και διοργανώθηκε στο νησί της Σύρου. Έκτοτε, η Ιόλη εργάζεται εντατικά στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις «Αρτώ – Βαν Γκογκ / avec un pistolet» στο Θέατρο Σημείο, «Οικογένεια Τσέντσι» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, «Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού» στο Ιστορικό Αρχείο του Ομίλου Πειραιώς, «Young Lear» στο Φεστιβάλ Αθηνών και «Το Φονικό στην εκκλησία» στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Το ίδιο διάστημα δίδαξε «Αρχαίο Δράμα & Devised Theater» στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, όπου πραγματοποίησε και σεμινάρια θεάτρου για άτομα σε απεξάρτηση, ενώ συμμετείχε και στο «Caravan Project» μέσω του οποίου ταξίδεψε σε ακριτικές περιοχές της Ελλάδας για να διδάξει δημιουργική γραφή.

young lear

Έγραψαν για την παράσταση

Μια παράξενη, ευφάνταστη διπλή αφήγηση ξεκινά. Στη σύνθεση της Ανδρεάδη και του Ασπρούλη η διαχείριση στίχων από τον Βασιλιά Ληρ σε μια καινούργια κειμενική βάση είναι αριστοτεχνική. Κάθε ηθοποιός πρέπει να παίζει σε δύο επίπεδα, δυνατά και ‘κανονικά’ τα σαιξπηρικά μέρη, ψιθυριστά και συνωμοτικά τα καινούργια. Η δραματουργία λειτουργεί ως σκηνοθεσία, αφού εξαρχής υποδεικνύει τον τρόπο ερμηνείας. Ο συγχρονισμός που απαιτείται από καθέναν από τους ηθοποιούς και η ανεμπόδιστη ροή λόγου (και δράσης μέσω του λόγου) είναι το δύσκολο ζητούμενο που κατορθώνουν οι πολύ καλοί ηθοποιοί. Φαίνεται, και μετά τους Τσέντσι (τη θαυμάσια προηγούμενη παράσταση της Ανδρεάδη, πάλι σε σκηνικό κείμενο της ίδιας και του Ασπρούλη), ότι η νεαρή σκηνοθέτις είναι έτοιμη να καθοδηγήσει ηθοποιούς στα μεγάλα και δύσκολα. Στα κανονικά κλασικά έργα. | Ματίνα Καλτάκη – LIFO

Μέσα σε μια επιδημία παραχάραξης κλασικών έργων και συγγραφέων στο όνομα ενός παρωχημένου ‘μεταμοντερνισμού’, σπεύδω να τονίσω πως η ιδέα και η γραφή της Ιόλης Ανδρεάδη με συνεργάτη τον Αρη Ασπρούλη είναι τίμια, διαυγής και τολμηρή. Εκαναν επιλεκτική μεταγραφή μέρους του Βασιλιά Ληρ, υπηρετώντας τη δική τους επαναπροσέγγιση με όρους οικονομικούς και ματιά κοινωνικο-ανθρωπολογική. Τα δύο επίπεδα στα οποία γράφτηκε το έργο, ένα σημερινό κι ένα μέσα από τα σαιξπηρικά αποσπάσματα, λειτουργούν και συμπορεύονται τόσο νοηματικά όσο κι ερμηνευτικά κερδίζοντας το δύσκολο στοίχημα. Ερμηνευτικά, ο θίασος ανταποκρίθηκε καλά ώς εξαιρετικά με τις Ελεάνα Καυκαλά, Χρηστίνα Γαρμπή, Μαρία Προϊστάκη, τους Θύμιο Κούκιο, Γιώργο Κισσανδράκη και τον στοχαστικό, εξαιρετικής ευαισθησίας Μιλτιάδη Φιορέντζη. | Άννυ Κολτσιδοπούλου ~ Καθημερινή της Κυριακής

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης εχοντας ως οδηγο τον “Βασιλια Ληρ” έχτισαν κάτι σύγχρονο, αθεράπευτα σαιξπηρικό στον πυρήνα του, μα και ολότελα δικό τους. Ο “Young Lear” δεν είναι μια κατά γράμμα μεταφορά του γνωστού σαιξπηρικού έργου, ωστόσο είναι πανέξυπνος ο τρόπος που ο Σαίξπηρ κουμπώνει με μια σύγχρονη οικογενειακή τραγωδία, ακόμη πιο ιδιοφυής είναι ο συμβολισμός που οδήγησε στη δημιουργία αυτής της παράστασης: όταν χάνουμε τους γονείς μας, αλλάζει η ταυτότητά μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας, σταματάμε να είμαστε ο γιος ή η κόρη και περνάμε σε ένα άλλο στάδιο, αυτό της οριστικής και αμετάκλητης ενηλικίωσης – και τότε καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε σε αυτή τη σκηνή, την γεμάτη τρελούς, απροστάτευτοι και μονοι. Το αποτέλεσμα, ωστόσο εδώ, είναι φρέσκο και απρόσμενα διασκεδαστικό. Η δραματουργία είναι εξαιρετικής σημασίας στην παράσταση, γιατί εφόσον τα αδέρφια χρησιμοποιούν τα λόγια του Σαίξπηρ για να εκφράσουν τα πάθη τους, οι κινήσεις τους είναι που μας κάνουν να βλέπουμε τις προθέσεις τους. Σε αυτό το επίπεδο, είναι δύσκολο να διαχωρίσεις τη σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη από την δραματουργία γιατί είναι ένα και το αυτό. Η κίνηση αποκτά λόγο. Τα κοστούμια και η σκηνογραφία της Δήμητρας Λιάκουρα δημιουργούν ένα αψεγάδιαστο αισθητικά τοπίο και όλοι οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί, ανταποκρινόμενοι στους διπλούς ρόλους τους. Ειδικά ο Μιλτιάδης Φιορέντζης ως Πρώτος Γιος και Βασιλιάς Ληρ τα πηγαίνει περίφημα στο απαιτητικό αυτό δίπολο, αλλά και οι Χρηστίνα Γαρμπή, Ελεάνα Καυκαλά, Θύμιος Κούκιος, Μαρία Προϊστάκη, καθώς και ο Γιώργος Κισσανδράκης στον κομβικό ρόλο του σαιξπηρικού τρελού συμβάλλουν τα μέγιστα στην τελική θετική εικόνα. Πρόκειται για μια ακόμη σημαντική στιγμή νεανικής δημιουργίας από την Ιόλη Ανδρεάδη και τους συνεργάτες της μετά την “Οικογένεια Τσέντσι”, που αποδεικνύει ότι οι νέοι δημιουργοί έχουν φαντασία και τόλμη και μπορούν να πάρουν μια μικρή ιστορία και να τη δέσουν με κάτι μεγαλύτερο ακόμη και από τους ίδιους. | Γιάνης Μόσχος – Click@Life

Σε καιρούς ανύποπτους ο Ληρ μπορούσε ακόμη τότε να διαβαστεί σαν ένα ρομαντικό παραμύθι. Τώρα τον ζούμε ως τραγική εμπειρία. Είναι τουλάχιστον καλό, ότι νέοι, σύγχρονοι καλλιτέχνες, μπορούν να δουν καθαρά και να μας μεταφέρουν σε αδρές εικόνες, πώς, ο μεγάλος φασισμός γεννιέται και θεριεύει μέσα από τις μικρές οικογενειακές μας «υποθέσεις». Ο “Young Lear” στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών αποτελεί μια σπουδή στον Σαίξπηρ. «Μπορεί άραγε η γλώσσα του Σαίξπηρ να υποκαταστήσει όσα δε λέγονται στο οικογενειακό τραπέζι;». Η σκηνοθεσία της Ιόλης Ανδρεάδη απαντάει στο ερώτημα με ένα ανεπιφύλακτο «ναι». Τόσο το διπλό κείμενο με τα αυθεντικά αποσπάσματα του Ληρ, όσο και η σκηνική του απόδοση έχουν σχεδιαστεί και εκτελούνται ως ένας συλλογιστικός «σωρείτης», με στόχο την απόδειξη του πιο πάνω θεωρήματος. Πρόκειται για ένα ευρηματικό σκηνικό παίγνιο που εμπλέκει ειρωνικά το ψέμα της ζωής με την αλήθεια της τέχνης, όπου έξι πρόσωπα «παίζουν» τον Ληρ κάτω από τη βαριά σκιά του «πρώτου διδάξαντος», ήδη ετοιμοθάνατου πατέρα τους… Για να «σοβαρέψει» το παιχνίδι τη στιγμή ακριβώς που πρέπει, με την εμφάνιση του μοιραίου γράμματος, όταν απότομα περνάμε από το θέατρο στην πραγματικότητα («ξυπνάμε»), και αλλάζουν υποχρεωτικά οι ρυθμοί της παράστασης. Οι νέοι ηθοποιοί ενσαρκώνουν αξονικά τους συμπυκνωμένους ρόλους, δίνοντας το άπαν των δυνάμεών τους. Στον στιγμιαίο αλλά καίριο ρόλο του «πατέρα», σε έκτακτη εμφάνιση, ο Δάνης Κατρανίδης. | Λέανδρος Πολενάκης – Αυγή της Κυριακής

Πρόκειται για μια πρωτοπόρα δουλειά, που ενδεχομένως καταγράφεται ως η πρώτη ολοκληρωμένη θεατρική πρόταση που “ανοίγει πανιά” για τον αχαρτογράφητο κόσμο του Greek Weird Theatre. Η τολμηρή και ευφάνταστη μετεγγραφή ενός κλασικού σαιξπηρικού έργου και ο σεβασμός στο πρωτότυπο κείμενο και τις αρχές που το διέπουν αποτελούν τα πλέον κεντρικά στοιχεία της παράστασης, η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς σε σχέση με το σύγχρονο ελληνικό πειραματικό θέατρο. | Νίκος Ξυπολυτάς – Πρώτο Θέμα

Πολύ, πολύ ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η μεταποίηση του σεξπιρικού “Βασιλιά Λιρ” σε “Young Lear” απ’ την Ιόλη Ανδρεάδη, η οποία υπέγραφε και τη σκηνοθεσία, και τον Άρη Ασπρούλη: μια σύγχρονη ιστορία που ξεπηδάει απ’ τον “Λιρ” και πλέκεται παράλληλα με τη σεξπιρική τραγωδία και μπλέκεται μαζί της σαν αναρριχητικό, ατάκα την ατάκα σχεδόν. | Γιώργος Σαρηγιάννης – Το Τέταρτο Κουδούνι

Ο Young Lear επαναγράφει στο σήμερα την ιστορία του Βασιλιά Ληρ με τρόπο δραματουργικά και σκηνικά ευφυή, ανανεώνοντας ή ακόμη και αμφισβητώντας τον συμβατικό τρόπο ανάγνωσης του εργου. Η σκηνική γλώσσα που έχτισε με τρόπο εύρυθμο και σαφή η νεαρή μα πολλά υποσχόμενη Ιόλη Ανδρεάδη είναι εντέχνως ελκυστική και προσεγμένη στη λεπτομέρεια. Η εξαίρετη κινησιολογία των ηθοποιών, οι σημαίνουσες σιωπές και η υποκριτική ομοιογένειά τους, αποτέλεσαν το τρίπτυχο της επιτυχίας. Το καλοκουρδισμένο σκηνικό αποτέλεσμα συμπληρώνει το λιτό και σκόπιμα ‘ψυχρό’ σκηνικό και τα καλαίσθητα, σύγχρονης αισθητικής κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα. Μακριά από ‘σαιξπηρικές μανιέρες’ και με καθαρή σκηνοθετική γραμμή, η Ιόλη Ανδρεάδη διαχειρίστηκε επάξια το έμψυχο υλικό της και το εγχείρημα της προσαρμογής του Σαίξπηρ στο σύγχρονο κόσμο βρίσκει τη θέση που του αρμόζει.| Λυδία Τριγώνη – Artic

Oι δημιουργοί της παράστασης, δουλεύοντας μεθοδικά, επιχείρησαν να ξαναδιαβάσουν το έργο του Σαίξπηρ μέσα από μια άλλη οπτική, σαν σύγχρονη νουβέλα γεμάτη χιούμορ, σασπένς, ανατροπές. Παράσταση θεαματική με τον δικό της τρόπο, λιτή στα εργαλεία της, ευρηματική, πρωτοπόρα. Ουσιαστικά μεταμοντέρνα όσο και ανυπόκριτα αληθινή. Η νεαρή αλλά ώριμη και ήδη καταξιωμένη σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη χρησιμοποιεί τα αρχέτυπα των χαρακτήρων του σαιξπηρικού «Βασιλιά Ληρ» για να αφηγηθεί μια οικογενειακή ιστορία με φόντο την αίθουσα αναμονής ενός νοσοκομείου. Αποκαλύπτει τον Ληρ, πλάθοντας δύο ξεχωριστά σκηνικά επίπεδα. Όσο περισσότερο παρακολουθούμε τους παράλληλους διαλόγους, που αναμφίβολα φτάνουν μέχρι πίσω στην παιδική ηλικία των χαρακτήρων, τόσο μεγαλύτερη είναι η έκπληξη με την οποία παρατηρούμε μια αδιάλλακτη πορεία. Πορεία από τα εξωτερικά επίπεδα συμπόνιας προς έναν πυρήνα σκληρό και ψυχικά βίαιο. | Ειρήνη Αϊβαλιώτου – Catisart

Η Ιόλη Ανδρεάδη έβαλε ένα δύσκολο στοίχημα με τον εαυτό της και το κέρδισε. Πέτυχε να σκηνοθετήσει με ακρίβεια τα δύο επίπεδα του κειμένου χωρίς να καταφύγει στην ευκολία της στατικότητας και χωρίς το τελικό αποτέλεσμα να είναι κουραστικό για τον θεατή. Αντιθέτως, η κίνηση των ηθοποιών επί σκηνής τούς ενέπλεκε επαρκώς στη δράση και τους μετατόπιζε χωροχρονικά με απίστευτη ευκολία. Οι παιδικές μνήμες επέστρεφαν ως Leitmotiv, άλλοτε ως παιδικά παιχνίδια και άλλοτε ως χαρακτηριστικές κινήσεις παιδικού καβγά, πάντοτε ωστόσο μέσω της κίνησης. Φυσικά το σκηνοθετικό όραμα της Ανδρεάδη δεν θα εκπληρωνόταν, αν οι έξι ηθοποιοί της δεν πετύχαιναν να το μετουσιώσουν με χειρουργική ακρίβεια παρά το δύσκολο έργο που είχαν επωμιστεί, να μπαινοβγαίνουν δηλαδή από το δραματουργικό παρόν στο σαιξπηρικό παρελθόν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. | Κώστας Καρασαββίδης – Diastixo

Ο Σαίξπηρ στον 21ο αιώνα. Αυτός είναι ο Young Lear. Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Ιόλη Ανδρεάδη για το φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260. Ένα κείμενο ματωμένο, για την υποκρισία των αστικών και μικροαστικών κοινωνιών, που απλώνει το ενδιαφέρον με έναν αόριστο, αλλά και τόσο συγκεκριμένο τρόπο, στο οικονομικό καθεστώς του σήμερα. Με σαιξπηρική οξύτητα και δεξιοτεχνία, χωρίς διδακτισμό, και με συμμάχους της τους ήχους του Γιάννη Χριστοφίδη με τις απόκοσμες ατμόσφαιρες που δημιουργούσαν, το λιτό καλαίσθητο σκηνικό της Δήμητρας Λιάκουρα και τους υποδειγματικούς φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα, η Ιόλη Ανδρεάδη σκηνοθέτησε το κείμενο αυτό με έναν τρόπο εξπρεσιονιστικό, συνθέτοντας μία παράσταση υποδειγματικής αισθητικής και νοηματικής καθαρότητας. | Διονύσης Χριστόπουλος – Musicity

Δύο sold out παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου για τον “Young Lear”, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρέαδη και ελεύθερη διασκευή (όνειρο!) της ίδιας και του Άρη Ασπρούλη. Η εναλλαγή από το πρωτότυπο κείμενο σ’ αυτό της διασκευής γίνεται με έναν εξαιρετικό ρυθμό. Είναι απολύτως ξεκάθαρη η διάκριση και σ’ αυτό βοηθά η έξυπνη και λειτουργική σκηνοθεσία, η κινησιολογία, η έκφραση, αλλά και το χιούμορ που έχουν φροντίσει να υπάρχει στο κείμενο οι δύο συγγραφείς. Οι έξι ηθοποιοί είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης σε εγρήγορση, χωρίς να βγαίνουν ποτέ από τη συνθήκη, ακόμη κι όταν οι ίδιοι δεν συμμετέχουν ενεργά στη δράση, αλλά βρίσκονται επί σκηνής. Μια πολύ όμορφη και καλοδουλεμένη στην κάθε λεπτομέρεια δουλειά, από αισθητικής και καλλιτεχνικής άποψης. Ένα έργο που, αν και βασισμένο στον Σαίξπηρ, “γεννά” κάτι νέο, φρέσκο, διαφορετικό, πολύ ενδιαφέρον και απολαυστικό. Πραγματικά, αξίζουν συγχαρητήρια. Τυχεροί όσοι πρόλαβαν και έχουν στα χέρια τους τα εισιτήρια γι’ αυτές τις δύο παραστάσεις. | Παναγιώτα Κοντοδήμα – Radio Reboot

Το παιχνίδι ξεκινά. Ο θεατής αντιλαμβάνεται με την πάροδο του χρόνου μια πανέξυπνη πλοκή και δύο ιστορίες που μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη επί σκηνής. Παρακολουθεί σε ταυτόχρονο παρόντα χρόνο τις ιστορίες, οι οποίες πλέκονται αριστοτεχνικά από τους ηθοποιούς. Η κίνηση, τα σώματα και ο λόγος των ηθοποιών είναι αυτά που εναλλάσουν τα δύο επίπεδα αφήγησης. Ο διασκευασμένος λόγος του Σαίξπηρ σε συνδυασμό με την σύγχρονη ιστορία, εκτυλίσσονται παράλληλα στη σκηνή γεννώντας έναν κόσμο που έλκει τον θεατή και τον καθιστά κομμάτι του. Όλα τα «εργαλεία» των ηθοποιών, η κίνηση, οι σκέψεις των χαρακτήρων, ο λόγος τους, οι συγχρονισμένες αναπνοές τους λειτουργούν στην εντέλεια! Η σκηνοθεσία της παράστασης, πίσω από την οποία κρύβεται η Ιόλη Ανδρεάδη, είναι απόλυτα σύγχρονη και αποκαλυπτική. Κάθε σημείο του χώρου, κάθε κίνηση και κάθε αναπνοή μοιάζουν σα να έχουν γεννηθεί για να εξυπηρετήσουν κάθε στιγμή του έργου. Απο το παιχνίδι ξεκινά η παράσταση, το παιχνίδι των πέντε αδελφών και με αυτό φτάνει ως το τέλος, το παιχνίδι ενός «χορού» που ανοίγει κυκλικά με την έλευση του πατέρα. Μια φαινομενικά πολύπλοκη σύλληψη καταφέρνει να δημιουργήσει ένα έξυπνο παιχνίδι αφήγησης και δράσης. Μια παράσταση που θα θέλαμε να ξαναδούμε και μια ομάδα συντελεστών που αξίζει την προσοχή μας. | Μαρία Λυμπεροπούλου – Press Publica

Shakespeare e Marlowe alla greca. Il festival di quest’anno sta riservando un’attenzione particolare anche ai giovani registi greci. Ricordo qui almeno due casi interessanti. Ioli Andreadi ha presentato in forma definitiva il suo spettacolo nato a Roma nel 2014, “Young Lear”, riscrittura sperimentale, che mette al centro il tema del rapporto fra generazioni. | Gilda Tentorio – Stratagemmi.it

young lear